„Każdą latorośl, która... wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc” (Jan 15,2)

Pewna wierząca osoba była tak dręczona wieloma utrapieniami, że zdawało się, iż specjalnie ją obrały sobie za cel. Przechodząc pewnego pięknego, jesiennego dnia obok winnicy, zdziwiła się jej niechlujnym wyglądem. Krzewy były pokryte bujnymi liśćmi, lecz wokół rosły chwasty i zdeptana trawa, dzięki czemu cały zakątek miał smutny, zaniedbany wygląd. Gdy tak stała w zadumie, Niebiański Gospodarz szepnął jej cudowne słowo, którym podzieliła się z nami: „Dziecię umiłowane, zdumiewasz się nad mnóstwem utrapień zesłanych ci w życiu? Spójrz na tę winnicę i przyjmij przestrogę. Ogrodnik przestaje oczyszczać, podcinać, przekopywać ziemię i zbierać z winnego krzewu dojrzałe owoce tylko wtedy, kiedy już niczego więcej od niego nie oczekuje, z powodu zimnej pory roku. Winnica pozostawiana jest samej sobie, gdyż czas przynoszenia owocu minął i dalsza praca nad nią byłaby stratą czasu. Stan wolny od cierpień równa się stanowi bezużytecznego istnienia. Czy życzysz sobie, abym Ja przestał oczyszczać ciebie?” I pocieszone serce zawołało: „Nie!”.

Latorośl przynoszącą owoce dotknie nóż,

By mogła tym obfitszy przynosić owoc już;

I prawie każdą gałąź dosięgnie srogi cios –

I tę najozdobniejszą podobny spotka los!

W pewnych kręgach dają się zauważyć skłonności do czynienia różnicy między oddawaniem czci Bogu, a głoszeniem Słowa.

Nabożeństwo ma się odbywać „w duchu i w prawdzie”. Jest ukierunkowane na prawdziwego Boga i odbywa się w sposób przez Niego określony. Oznacza to, że istotnym impulsem do właściwego nabożeństwa jest także zwiastowanie Słowa.

Bez zwiastowania, nabożeństwo może przekształcić się w zwykłą liturgiczną procedurę albo może się stać doskonale zinstrumentalizowaną metodą wyzwalania emocji prowadzoną przez konferansjera doskonale zapoznanego z metodami doprowadzania ludzi do odpowiedniego stanu.

Kazanie ma podstawowe znaczenie, jeśli nasze nabożeństwo ma być zrównoważone, żywe i dobre pod względem informacyjnym.

Zapraszamy do lektury piątego rozdziału książki Herberta M. Carsona „O nabożeństwie chrześcijańskim” pt. "Miejsce kazania w nabożeństwie".

Nabożeństwo chrześcijańskie osadzone jest na dwóch prawdach: Bóg jest jeden, ale jednocześnie mamy do czynienia z Bogiem Trójjedynym.

• Ojciec jest naszym celem. Sam Jezus przedstawił siebie jako Drzwi, jako Światłość i jako Drogę. Miało to zawsze na celu kierowanie ludzi do Ojca: „Ja jestem droga i prawda i życie; nikt ni przychodzi do Ojca tylko przeze mnie” (J 14,6).

• Jezus jest naszym pośrednikiem. On jest autoryzowanym Pośrednikiem Boga i tylko na podstawie Jego dzieła mamy śmiałość przystępowania do Ojca. Jezus musi być ośrodkiem wszelkiego naszego nabożeństwa. Oznacza to, że wielkie prawdy o Nim i Jego dzieło – będą treścią naszego nabożeństwa. Jego wieczne synostwo, Jego ucieleśnienie, jego pojednawcza ofiara, Jego zmartwychwstanie, Jego wniebowstąpienie, jego powtórne przyjście – oto stałe tematy pobudzające do oddawania chwały i podstawa naszych modlitw. Nabożeństwo powinno koncentrować się na Nim, ponieważ widzimy Go w całej wspaniałości Jego funkcji Orędownika w niebie. Uwielbiamy Jego imię, ponieważ prowadzi nas do obecności Ojca.

• Duch Święty jest naszym pomocnikiem. Nie moglibyśmy nawet rozpocząć nabożeństwa bez udziału Ducha Świętego. To On porusza dusze wszczepiając życie od Boga. Daje światło naszemu pojmowaniu prawdy Słowa Bożego. Bada sumienia i przekonuje nas o grzechach. Odsłania chwałę Chrystusa –Zbawiciela. Porusza wolę i uzdalnia nas i do pokuty, i do wiary. Daje pewność, że naprawdę przeszliśmy „ze śmierci do życia”. Podpowiada nam, jak należy się modlić. Pobudza do oddawania chwały. Uczula na oddawanie czci.

Zapraszamy do lektury ( zamieszczonego w dziale Czytelnia - Chrześcijańskie nabożeństwo)  trzeciego rozdziału książki Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship” pt. "Trynitarna struktura nabożeństwa"

Pierwsi chrześcijanie byli Żydami i nadal byli powiązani ze świątynią. Nasilająca się opozycja ze strony żydowskich przywódców i spowodowane tym prześladowania, nie tylko wypędziło chrześcijan z Jeruzalemu, ale w dużym stopniu odstręczyło ich od miejsc zgromadzeń żydowskich.

Pojawienie się w Kościele pogan jeszcze pogłębiło tę izolację, skoro jako nieobrzezani mieli zabroniony wstęp do świątyni.

Upadek Jeruzalemu i zniszczenie świątyni w roku 70 po Chrystusie, stały się – za zrządzeniem Boga – ostatnim krokiem w procesie wytyczenia linii podziału między chrześcijaństwem a judaizmem, co stało się już rzeczywistością.

Pojawił się jeszcze bardziej istotny czynnik, który wpłynął na wyłonienie się nowego wzorca nabożeństwa mającego swój rodowód w Starym Testamencie, ale teraz wzorzec wyraźnie jest już nowy.

Tym nowym czynnikiem było zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy wraz z wygłaszanym w nowy sposób przesłaniem objawienia dzieł Bożych, co uzupełniło to, co rozpoczęli pisarze Starego Testamentu.

Zapraszamy do lektury ( zamieszczonego w dziale Czytelnia - Chrześcijańskie nabożeństwo)  drugiego rozdziału książki Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship” pt. "Nowotestamentowy wzorzec nabożeństwa".

Trwałe duchowe zasady świątynnego nabożeństwa są w dalszym ciągu podstawową strukturą nabożeństwa w chrześcijaństwie, ale w swojej prostocie, w swoim kongregacjonalnym charakterze i w swoim śmiałym przesłaniu niewiele ma ono coś wspólnego z ceremonializmem i kapłaństwem Starego Testamentu.

Tamta struktura ceremonii miała żywotne znaczenie w okresie przygotowania na przyjście Mesjasza.

Teraz jednak tego rodzaju struktura została usunięta po to, aby objawić świątynię Ducha Świętego.

Próbowanie zakładania jej na nowo jest nie tylko nierozsądne, ale w sposób wprost tragiczny zaciemnia pełnię i doskonałość dzieła Chrystusa.

Zapraszamy do lektury pierwszego rozdziału książki Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship” pt."Nabożeństwo w Starym Testamencie".

Czy znamy uczucie wewnętrznego pokoju, głębokiego pokoju umysłu, kiedy to nasze myśli nie są obciążone żadnymi obawami, wyrzutami sumienia ani strachem przed śmiercią?  Czy na co dzień żyjemy w pokoju polegającym na tym, że jesteśmy wolni od poczucia winy, wstydu, chorobliwych trosk i przytłaczających kłopotów?

W Biblia czytamy, że nie mają pokoju bezbożni – mówi Pan [Iz 48,22]. To prawda. Praprzyczyną niepokoju jest niewiara w Boga i nieposłuszeństwo Słowu Bożemu. Życie bez Boga pełne jest obaw, wrogości, lęku, obojętności, przemocy, niezgody i zamieszania. Żyjąc bezbożnie ludzie obciążają nie tylko swoją duszę ale i ciało. Powszechnie wiadomo, że większość chorób powstaje na podłożu stresu i wewnętrznego niepokoju. Przewrotni nie zaznają pokoju – mówi Jahwe.

Kto chciałby czas ziemskiej pielgrzymki przeżywać w pokoju nie nękany wciąż nowymi obawami ten winien zwrócić się do Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. On powiedział: Pokój zostawiam wam, mój pokój wam daję; daję wam go inaczej niż daje świat. Nie ulegajcie trwodze, nie bójcie się [J 14,27]. Jak bardzo cenny jest to dar wskazuje fakt, że adresaci wszystkich listów apostolskich skierowanych do wczesnochrześcijańskich zborów otrzymali życzenie właśnie pokoju od Jezusa Chrystusa.

...Ojciec wasz niebieski wie... (Mt. 6, 32)

Ktoś zwiedzając szkołę dla głuchoniemych, napisał na tablicy pytania dla dzieci. Jedno z pytań brzmiało: „Dlaczego Bóg stworzył mnie z darem słuchu i mowy, a was głuchymi i niemymi?”

To pytanie było strasznym ciosem dla małych dzieci. Siedziały nieruchome, jakby sparaliżowane tym przeraźliwym słowem: „Dlaczego?” Po chwili wstała mała dziewczynka. Z drżącymi wargami i z oczyma pełnymi łez podeszła do tablicy, wzięła kredę i zdecydowanie napisała drogocenne słowa: „Zaprawdę, Ojcze – takie było Twoje upodobanie”. Co za odpowiedź! Podnosi ona nas ku górze. Podkreśla wieczną prawdę, której mogą zaufać zarówno najdojrzalsi wierzący jak i najmłodsze dziecko Boże – prawdę, że Bóg objawia się nam jako Ojciec.

Czcić Boga to zdawać sobie sprawę z tego, do jakiego celu Bóg nas stworzył – tak można podsumować zagadnienie chrześcijańskiego nabożeństwa.

Jak powinniśmy czcić Boga? Dlaczego powinniśmy czcić? Kiedy powinniśmy czcić? Gdzie powinniśmy czcić? Na wszystkie te pytania znajdują się odpowiedzi udzielone przez żyjącego Boga w obfitym sprawozdaniu Jego objawienia – w Biblii.

Nabożeństwo to nie zwykłe praktykowanie ustalonego porządku lub odpowiedniej liturgii. Nie jest to też swobodny wyraz wewnętrznych duchowych sentymentów. Warto zastanowić się, czym naprawdę jest nabożeństwo albo oddawanie czci Bogu.

Pomoże nam w tym materiał zaczerpnięty z książki Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship”.

Autor był pastorem ewangelicznym w Bangor w Północnej Irlandii. Był autorem kilkunastu książek i współautorem „Nowego międzynarodowego słownika Kościoła chrześcijańskiego” oraz „Biblijnej encyklopedii obrazkowej”.

Prezentowany przez nas materiał ukazał się w miesięczniku Chrześcijanin nr 7-8/1984. Przekładu dokonał A.P. a do druku zredagował Edward Czajko.

Przez ponad 20 lat ten podwójny numer był zalecany jako lektura studentom Szkoły Biblijnej i Warszawskiego Seminarium Teologicznego. W 1999 roku został przygotowany w postaci pliku przez Instytut Wydawniczy Agape dla potrzeb kandydatów na diakonów Kościoła Zielonoświątkowego przygotowujących się do egzaminu kościelnego. We wrześniu 2013 roku został na nowo zredagowany przez Kazimierza Sosulskiego i udostępniony słuchaczom Radia Pielgrzym.

Od dzisiaj rozpoczynamy publikacje cotygodniowych publikacji kolejnych rozdziałów książki. Będą one publikowane w  w dziale Czytelnia folder Chrześcijańskie nabożeństwo. 

Wyleją Ducha Mego na nasienie twoje i błogosławieństwo Moje na potomki twoje. (Izaj. 44,3)

Dzieci nasze nie mają w sobie Ducha Bożego z natury. Spostrzegamy w nich wiele cech, które każą nam lękać się o ich przyszłość i skłaniają do gorącej modlitwy. A jeśli syn wchodzi na manowce, wołamy wraz z Abrahamem: „Oby tylko Izmael żył przed obliczem Twoim!” Wolelibyśmy, aby córki nasze były jak Anna, a nie jak cesarzowe. Dodaje nam otuchy Słowo, które mówi: „Nie bój się, sługo Mój, Jakubie” i, powinno ono usunąć wszelkie zwątpienie i obawę. Pan chce Ducha Swojego dać, chce dać Go obficie, chce Go wylać na nas, chce dać Go w mocy, aby się stał prawdziwym i wiecznym błogosławieństwem. Pod Bożym tchnieniem mają się dzieci nasze znaleźć. „Ten rzecze: jam jest Pański; a ów się ozwie do imienia Jakubowego.”