Każdy człowiek bez względu na wyznanie jest w niebezpieczeństwie traktowania powierzchownie wiary w Boga. Skoro każdy, to i członkowie Kościołów Ewangelicznych nie są z tego wyłączeni. Powierzchowny chrześcijanin to człowiek, który jest zaangażowany w życie kościelne. Może nawet często uczęszczać na zgromadzenie lub udzielać się w pracy danej społeczności. Jednak z drugiej strony, życie takiego człowieka nie charakteryzuje się miłością do Biblii.
O tak, on może nawet jej bronić, jednak sam nie zna nic z jej poselstwa. Jego codzienne życie nie różni się nic od życia tych, którzy nie przyznają się do swojej wiary tak otwarcie, jak on.
Innymi słowy chrześcijanie powierzchowni żyją świeckim życiem. Pożądliwość ciała, oczu i pycha życia nie są im obce (1 J2,16).

Apostoł Paweł opisując ten stan rzeczy powiedział, iż ludzie ci " przybierają pozór pobożności", oraz, że "nie jest ten Żydem, kto jest nim zewnętrznie".
Są to mocne słowa i nie często można je usłyszeć w kazaniach współczesnych kaznodziejów. Słowa te przypominają, że poprzez zewnętrzne znaki i zachowanie nie stajemy się chrześcijanami.

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania kazania  pt."Sprawdźmy bieg naszych dróg" wygłoszonego przez br. Witowskiego Tadeusza.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Aż dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej (Ef. 4,13)

W tym wierszu Biblia wyraźnie mówi o pierwszorzędnym celu jaki ma Pan Bóg wobec tych, których odrodził do nowego życia.

Jaki cel przyświeca ludowi Bożemu? Na to pytanie najczęściej odpowiadamy, że naszym najważniejszym zadaniem jest świadczyć innym o Jezusie. Taka odpowiedź nie jest wprawdzie „strzałem w dziesiątkę”, ale jest dobra. Problem zaczyna się wtedy, kiedy jest to jedyna odpowiedź. Kiedy poza tym zadaniem ludzie wierzący nie widzą żadnego innego celu do osiągnięcia. A, niestety, dla wielu jest to jedyny cel. Na domiar złego, jeśli uznają, że nie są z powołania „ewangelistami” – duchowe lenistwo i gnuśność stają się ich domeną. I zgubą...

Wiele osób może mieć problem z określeniem tego, co jest ważniejsze – głoszenie innym ewangelii czy mój wewnętrzny wzrost? Oddajmy głos największemu i najgorliwszemu z ewangelistów: „Ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony” 1Kor 9,27.

Zapraszamy do wysłuchania  "świadectwa Kasi z Głogowa"  złożonego  podczas nabożeństwa niedzielnego w dniu 03.06.2018 r.  w Zborze KZ w Nowej Soli przy ul.Wyspiańskiego 13.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Przez okres prawie trzynastu wieków chrześcijaństwa nie było w Kościele zachodnim ani tabernakulum, ani monstrancji, ani procesji eucharystycznej, nie było żadnej innej formy czci oddawanej hostii, nie było święta Bożego Ciała. Skąd więc to święto – nie mające wyraźnego biblijnego uzasadnienia – się wzięło?

W tym roku 31 maja Kościół Katolicki obchodzi święto ku czci Najświętszego Sakramentu zwane potocznie Bożym Ciałem. W Polsce jest ono świętem ruchomym, obchodzonym w ostatni czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego.

Podłożem święta Bożego Ciała jest niebiblijny, rzymskokatolicki dogmat o transsubstancjacji (od łac. transsubstantiatio = przeistoczenie). Jest to przekonanie, że w trakcie sprawowania Eucharystii przez kapłana katolickiego, następuje rzeczywista przemiana substancji chleba (hostii) w ciało, a wina w krew Jezusa Chrystusa. Termin ten został przyjęty podczas Soboru Laterańskiego IV w 1215 roku.