Byłem człowiekiem biznesu, sekretarzem PZPR. Obracałem miliardami. Mogłem mieć wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Stałem twardo na ziemi. W pewnym momencie straciłem jednak czujność. Wciąż zastanawiam się, jak do tego doszło. Wychowywałem się w domu, w którym ojciec pił i bił. Mama próbowała nas wychować jak najlepiej, ale było ciężko. Pamiętam, jak po śmietnikach szukałem jedzenia, żeby pomóc jej wykarmić pozostałą trójkę dzieci. To był straszny okres. Ledwo wiązaliśmy koniec z końcem. Dwoje z rodzeństwa nie wytrzymało. Powiesiło się. Obiecałem sobie, że będę kimś.

Tytuł artykułu zaczerpnięty jest z Bożej oceny Anioła Zboru w Filadelfii. Moc jest tematem, wielu dyskusji wśród ludzi szukających Bożego prowadzenia, pojawia się wiele rożnych teorii wzajemnie się wykluczających. Boża moc jest często zawężana do głośnej spontanicznej modlitwy i działania darów Ducha Świętego. Czy rzeczywiście Boża moc objawia się tylko podczas spontanicznej modlitwy lub np. proroctwa? Czy można stwierdzić, nie było mocy bo nie było proroctwa lub cudu? Czy Boża moc jest tylko wtedy, gdy spotkanie ludzi wierzących przebiega bardzo spontanicznie? I tam można mnożyć pytania. Biblia opisuje działanie Bożej mocy w życiu dziecka Bożego mająca wpływ w całokształt zbawienia i budowy Kościoła Pana Jezusa.

I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy; nie podniesie naród przeciw narodowi miecza, ani się będą ćwiczyć do bitwy. (Izaj. 2,4)

Gdyby te szczęśliwe czasy już nastąpiły! Obecnie narody są ciężko uzbrojone i wymyślają coraz straszliwszą broń, jak gdyby głównym celem ludzkości było wymordowanie miliardów bliźnich. A jednak kiedyś dzień pokoju dla świata nastąpi, a tak wszechwładnie zapanuje, że narzędzia zniszczenia, przekute zostaną w inne kształty i użyte do szlachetnych celów.

Ale jak się to stanie? Pokój może być zbudowany przez zapanowanie Księcia Pokoju. Musi On ludzi Duchem Swoim przeniknąć, serca ich łaską odnowić i objąć panowanie nad nimi, wtedy dopiero przestaną zadawać sobie nawzajem rany i śmierć. Człowiek staje się potworem, kiedy krew pocznie w nim wrzeć; tylko Jezus zdoła lwa przeistoczyć w baranka. Z przeobrażonego serca ustąpią okrutne namiętności. Niechaj każdy czytelnik zaniesie dziś do Pana i Dawcy pokoju specjalną modlitwę o to, aby położył rychło kres wojnom i zaprowadził pokój na całym świecie.

W Rocznicę Grudnia '70

Miałam styczność z różnymi ludźmi, także z chrześcijanami z różnych denominacji. Na zaproszenia ewangelizacyjne odpowiadałam grzecznie; „nie, ale może kiedyś...”. Dużą sympatią darzyłam pacjentów z głogowskich ewangelicznych wspólnot. Lubiłam słuchać ich świadectw o przemienionym życiu. Bóg stawiał na mojej drodze ludzi, którzy świadczyli, zapraszali, ale ja w swoim duchu odpowiadałam – nie, jeszcze chcę pożyć, pokosztować życia bez ograniczeń, bez zakazów, może kiedyś, gdy będę miała czterdzieści, pięćdziesiąt lat. I tak żyłam. Aspiracje zawodowe, rozwój osobowości, poznanie tego, co ma dać szczęście. Ciągle miałam wrażenie, że próbuję złapać wodę w rękę, a ona umyka mi gdzieś między palcami. Towarzyszył temu niepokój, częste chandry, niespokojne noce, strach, jak wychowamy troje dzieci, poczucie, że zakładamy maski dla odegrania różnych ról życiowych. Byłam w Warszawie na kursie „Rehabilitacje kobiet po mastektomii”. Zobaczyłam tam dużo cierpienia, lęku, tym bardziej, że moja przyjaciółka była po kolejnej tego typu operacji.

Skończyły się czasy wyraźnie zakreślonych granic pomiędzy prawdą a fałszem. Czytanie, słuchanie i oglądanie wiadomości nie ma większego sensu, bowiem nie można już mieć pewności, że podawane informacje są prawdziwe. Nikomu się już nawet nie chce weryfikować poprawności tysięcy codzienne wypowiadanych twierdzeń. Mało kto zresztą byłby w stanie to zrobić. Jak dziś wyegzekwować obowiązek mówienia prawdy tylko i wyłącznie? Triumfuje przecież wolność słowa. Kto wciąż jeszcze wierzy w istnienie prawdy absolutnej? Każdy wie swoje i kropka.

Od trzech już lat byłem wolny od alkoholu i odważnie mówiłem o sobie „były alkoholik”. Od dwóch lat moją żoną była Ilonka, wspaniała lekarka, której wcześniejsze życiowe plany i ambicje legły, niemalże dosłownie, w gruzach. Razem poznawaliśmy żywego Boga, razem marzyliśmy o służbie dla Niego, o pomaganiu najbiedniejszym, bezradnym, bezdomnym i więzionym przez nałogi. To właśnie w „Nowej Nadziei” zostaliśmy do tej służby zachęceni, wyposażeni i posłani. My z kolei, zachęciliśmy gromadkę braci i sióstr z naszego Zboru i któregoś zimowego wieczoru wyszliśmy wspólnie, wyposażeni w „gedeonitki” i kanapki, na krakowskie ulice.

Gdyby ktoś zapytał się mnie, czy w dzisiejszym Kościele jest za mało radości, odpowiedziałbym od razu: tak! Lecz zaraz dodałbym, że jeszcze bardziej brakuje nam... smutku.