Oczywistą rzeczą jest to, że jest to jeden z ważniejszych biblijnych tematów. W Piśmie Świętym w wielu miejscach czytamy nie tylko o potrzebie wybaczania, ale także o powinności wybaczania. Ta powinność wiąże się z tym jak sam Bóg patrzy na nasze przewinienia.

Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych. (Mt 6;14 -15)

Prawdopodobnie tak dużo pisało się już o przebaczeniu, a także wiele na ten temat mówiło, że trudno coś nowego w tym temacie napisać.

Podjąłem się tego zadania ponieważ chciałbym spojrzeć na ten temat być może z trochę innego punktu widzenia.

 Nieprzebaczenie jest jak picie trucizny z nadzieją, że zatruje się nią osoba, która nas skrzywdziła.

Zagadnienie przebaczenia jest jednym ze sztandarowych tematów. Jego główne założenia są chrześcijanom znane w ogólnym zarysie. Najczęściej kłopoty rozpoczynają się podczas zderzenia teorii z praktyką. Szczególnie gdy sami musimy podjąć decyzję o przebaczeniu. Na potrzeby tego opracowania chciałbym położyć szczególny nacisk na sytuacje, gdy na skutek długotrwałego pielęgnowania zranienia, nieprzebaczenie staje się warownią, której ktoś, pomimo usilnych starań nie potrafi się pozbyć. Ten aspekt tematu przebaczenia jest stosunkowo mało znany.

Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony (1Kor 9, 24-27).

Każdy maratończyk, chcąc ukończyć bieg i zdobyć nagrodę, musi intensywnie trenować, stosować określoną dietę i podporządkowywać się całkowicie zaleceniom trenera.

Analogicznie w życiu duchowym, każdy człowiek, który narodził się na nowo rozpoczyna trudny bieg po wąskiej drodze do wyznaczonej przez Boga mety, którą jest śmierć lub wcześniejsze pochwycenie wraz z kościołem. Aby ten bieg zwycięsko ukończyć chrześcijanin musi się całkowicie podporządkować zaleceniom i nakazom najlepszego „trenera” i „lekarza” – Boga.

Słowa tej pieśni oddają wszystko....

1. Czasem troska i kłopot towarzyszą mi.

Zapominam, że Bóg widzi mnie.

Czasem myślę, że nie ma wyjścia z sytuacji tej.

Ale Bóg swą pomoc zawsze śle.

 
Ref.: On nigdy, nie spóźnia się.

On nie spóźnia się, o tym dobrze wiem.

On wie kiedy pomoc dać.

Więc nie muszę, nie muszę się bać.

Trudno się pisze o przebaczeniu. Nawet pomimo tego, iż jest to jeden z tych zadziwiających terminów, którego nie trzeba szczególnie definiować - podobnie jak nie trzeba definiować bólu z powodu wyrządzonej krzywdy lub też bolesnego rozczarowania cudzym zachowaniem.

Młodszy i starszy, czyli o sztuce przebaczenia

W celu przedstawienia Czytelnikom kilku osobistych refleksji związanych z tematem przebaczenia, odwołam się do klasycznego obrazu, który pomimo upływu wieków nie stracił nic na  wyrazistości. Opowieść ta przenosi nas do spokojnego domostwa, w którym dwóch synów podjęło skrajnie odmienne decyzje. Wybór młodszego oznaczał opustoszały w połowie dom i ojca, który nie mógł odzyskać spokoju ducha. Starszy syn wiernie pracował na ojcowskiej roli, zmagając się codziennie z rozczarowaniem wymalowanym na twarzy taty. Młodszy syn nie zabrał z sobą wyłącznie połowy majątku - miał do tego prawo, uczynił coś znacznie gorszego: bezlitośnie wykradł z rodzinnego gniazda szczęście. Gdybyśmy mogli przejść się na spacer po rozległych korytarzach umysłu starszego syna, który element krajobrazu zwróciłoby naszą uwagę? Myślę, że szereg pęknięć spowodowanych trzęsieniem ziemi po odejściu brata i wyschnięte łąki frustracji z powodu bolesnej niemożności pocieszenia najdroższego taty. Nie potrafił myśleć o swoim bracie inaczej, niż ze starannie maskowaną złością. Czy nie miał racji?

W jednym z filmów opowiadających wydarzenia z II wojny światowej, alianccy jeńcy wojenni zmuszani byli przez Japończyków do różnych poniżających i wyniszczających ich zdrowie robót . Nieludzkie warunki w obozie, tropikalny klimat azjatyckiej dżungli oraz okrutne traktowanie przez japońskich strażników robiły swoje – złość i nienawiść wisiała w powietrzu. W jednej ze scen filmu, podczas nabożeństwa, kapelan poprowadził modlitwę Ojcze nasz... a setki brudnych i wycieńczonych jeńców powtarzało tak dobrze im znany im tekst. Jednak kiedy przyszedł czas na słowa: przebacz nam nasze winy jak i my odpuszczamy naszym winowajcom, na placu apelowym zapadła grobowa cisza... Każdy z tych zniewolonych ludzi, w obliczu Boga, do którego wznosił modlitwę, stanął przed decyzją co dalej uczynić... Oto stanęli przed wyzwaniem by przebaczyć swoim oprawcom... Wiedzieli, że wiara w Jezusa, z którą się utożsamiali miała teraz być poddana testowi... Dlaczego mieli by to zrobić?

Edith Gilling Cherry, urodzona w Anglii, napisała wiele pieśni, które zebrano w dwóch tomach. Pierwszy miał tytuł „Dotkniecie Mistrza” i został opracowany przez wielkiego sługę Bożego, F.B. Meyear'a, a drugi, zatytułowany „Skarby Mistrza”, przez H.C.G. Moule'a. Edith miała niezwykły dar układania pięknych pieśni na chwałę Bogu.

Edith napisała do dziś bardzo popularną pieśń pt. "Odpoczywamy w Tobie".

Pieśń ta została zaśpiewana m.in. przez pięciu misjonarzy, którzy ewangelizowali plemię Auca w Ekwadorze. Zaśpiewali ją wspólnie 8 stycznia 1956 roku, na chwilę przed swoją śmiercią – zostali zamordowani przez Indian.

Elizabeth Elliot, żona Jima – jednego z pięciu zabitych – opisała później tę historię w kilku książkach. W języku polskim ukazały się tytuły: „W cieniu wszechmogącego”, „Przez bramy nieba” i „Dzikus, mój brat”.

Pieśń „Odpoczywamy w Tobie” stała się bardzo popularna i wielokrotnie była ogromną zachętą na zgromadzeniach.

ODPOCZYWAMY W TOBIE (We Rest on thee)

Odpoczywamy w Tobie, nasza Tarczo i nasz Obrońco,
Nie idziemy razem sami w kierunku wroga,
Mocni w Twojej sile, bezpiecznie i delikatnie podtrzymywani w Tobie,
Odpoczywamy w Tobie i w Twoim imieniu idziemy.

Tak, w Twoim imieniu, Wodzu naszego zbawienia!
W tym drogim imieniu, ponad wszystkimi innymi imionami,
Jezus, nasza Sprawiedliwość, nasz pewny Fundament,
Nasz Książę pokoju i nasz Król miłości.

Idziemy w wierze, odczuwamy nasze własne, wielkie słabości,
Potrzebujemy poznawać coraz więcej Twojej łaski co dnia,
Już z naszych serc brzmi pieśń triumfu,
„Odpoczywamy w Tobie i w Twoim imieniu idziemy".

Odpoczywamy w Tobie, nasza Tarczo i nasz Obrońco,
Bitwa należy do Ciebie, Twoja będzie chwała,
Przechodząc przez perłowe bramy nieba,
Zwycięzcy, w Tobie znajdujemy odpoczynek po wieczne dni.

Pod koniec księgi Objawienia Jana czytamy, że tylko zwycięzcy odbiorą niebiańskie dziedzictwo. Jednym z niebezpiecznych wrogów, którego musimy pokonać jest uraza. Jest ona odczuwaniem do kogoś żalu i niechęci, to rozgoryczenie, zadra , a nawet uczucie gniewu lub nienawiści. Powodem urazy mogą być przykre i traumatyczne zdarzenia, np. niewłaściwe słowa wypowiedziane pod naszym adresem, brak docenienia, ośmieszenie, wykorzystanie, zdrada, itp.

W urazie jest coś z perwersji. Jest nam źle, gdy czujemy się urażeni, jednak nie bardzo chcemy się pozbyć tego uczucia. Niekiedy nawet odczuwamy swoistą satysfakcję chowając do kogoś urazę. Wolimy użalać się nad sobą samym i rozpamiętywać doznaną krzywdę niż szukać rozwiązania problemu i pozbyć się zadry. Uraza potrafi zadomowić się w sercu na długie lata czyniąc z nas swoich więźniów. Czasem nawet będąc w podeszłym wieku mamy żal do rodziców o to, że mieli więcej dobrych słów dla brata czy siostry niż dla nas.

Chyba wszyscy znamy uczucie urazy. Jak sobie z nią radzimy? Pouczającym przykładem ukazującym fatalne konsekwencje pielęgnowanej urazy - ale też błogosławieństwa wynikającego ze zwycięstwa nad nią - jest rodzina biblijnego patriarchy Jakuba.

Jakub kochał Boga, ale nie był doskonałym ojcem. W sposób widoczny faworyzował Józefa - jednego z najmłodszych swoich synów. Nierówne traktowanie dzieci przez rodziców rodzi w pozostałym rodzeństwie poczucie odrzucenia i bunt. Tak właśnie się stało w rodzinie Jakuba.

"Odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia" Łk 6,37

Życie chrześcijańskie zaczyna się od przebaczenia. Kiedy prosimy Jezusa o przebaczenie naszych grzechów, podejmujemy wtedy najważniejszą decyzję naszego życia. Dzięki niej sam Bóg wprowadza nas w nowe życie - uporządkowane według duchowych praw i zasad. Wybaczania musimy się uczyć nieustannie i proces ten trwać będzie aż do chwili naszego odejścia do Pana! Dopóki po ziemi chodzą ludzie, którzy popełniają błędy (czyli my wszyscy bez wyjątku), mamy możliwość ćwiczenia się w przebaczaniu! Jak mówi przysłowie: "Rzeczą ludzką jest grzeszyć, a boską - przebaczać".

  ”Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam, Ojciec wasz niebieski." Ew. Mateusza 6:14

  Niewiele osób zdaje sobie sprawę, zwłaszcza dzisiaj, że ich życie wymaga radykalnej przemiany, a kluczem do tego jest tak naprawdę, ich właściwa postawa.

Jednymi z takich postaw opisanych na kartach Biblii są uniżenie i pokora, które absolutnie nie oznaczają jakiegoś samoponiżania się ani „masochistycznego” podejścia do siebie, tylko są, jak mówi apostoł Paweł w Liście do Filipian, w rozdziale 2 wersecie 3: „I nie czyńcie nic z kłótliwości, ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie”. Jednakże, jak możemy zaobserwować, współczesny człowiek i niestety, często chrześcijanin, nie stosuje tego w swoim codziennym życiu, a przez to sam jest jak gdyby twórcą swoich problemów.

Z czym więc należy połączyć pokorę i uniżenie? Na pewno łączą się one z właściwym podejściem do bliźniego, do drugiej osoby, która jest naszym partnerem, kolegą, szefem czy nauczycielem. Ta właściwa postawa, która wynika z pokory i uniżenia, a o której mówi ap. Paweł, cechuje się tym, że potrafimy we właściwy sposób odnieść się do tych ludzi, okazując im należny szacunek. Ale te słowa także oznaczają, że potrafimy przyjąć z ich strony każdą, nawet negatywną postawę wobec nas. I mając określone wartości nie będziemy czuli się zranieni. Brzmi to pięknie i wręcz nierealnie, ale doprawdy Królestwo Boże nie jest z tego świata i posługuje się standardami oraz wartościami odbiegającymi od tej rzeczywistości, która istnieje w świecie materialnym. Niewątpliwie wyjątkowe miejsce obok pokory i uniżenia, albo powiedziałbym więcej, wynikające z pokory i uniżenia, jest przebaczenie. To znaczy umiejętność przebaczania wszystkich krzywd i zranień poprzez uwalnianie ludzi, którzy nas dotknęli w sposób raniący, od sądu naszych słów i wypowiadanie zamiast tego słów błogosławieństwa.

Czy istnieje więc związek pomiędzy przebaczeniem, a prawdziwą wolnością w Chrystusie?

Nie ma na świecie ludzi, którzy w ciągu swojego życia nie zostali w jakiś sposób skrzywdzeni przez innych. Zranieniu możemy ulec wszędzie tam, gdzie mamy kontakt z inni ludźmi, niezależnie czy są to bliskie relacje czy przypadkowe znajomości. Rany na naszej duszy są ubocznym skutkiem relacji w jakie wchodzimy z innymi ludźmi. Pojawiają się w wyniku kontaktu z ludźmi wrogo do nas usposobionymi, ale także poprzez kontakt z osobami bliskimi, nawet najbliższą rodziną.

Jak do nich dochodzi? Biblia wyjaśnia: „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz; lecz język mędrców leczy”. (Przyp. Sal. 12:18). Zranienie powstaje w wyniku nierozważnych, niesprawiedliwych, zepsutych słów jakie wypowiadamy pod czyimś adresem bezpośrednio do tej osoby lub osób trzecich. Zdarza się, że takie raniące słowa wielokrotnie słyszymy we własnym domu. Wymagający rodzice mówią o swoich dzieciach źle, nazywając ich „nieudacznikami” czy „śmierdzącymi leniami”. Mąż może ranić własną żonę mówiąc, że nigdy nie potrafi niczego zrobić dobrze, a żona męża - porównując go do idealnego w jej mniemaniu męża sąsiadki lub koleżanki. Dzieci ranią się wzajemnie wyśmiewając z czyjegoś wyglądu, niemodnych ubrań czy gaf.

To jest Boże Narodzenie
Czy ciężko Ci zasnąć tej nocy
Odpoczywając przy świątecznych lampkach
Czy jest coś, o czym mogłeś zapomnieć?
Poza kokardami i jemiołą,
Zapakowanymi prezentami pod choinką
Jest coś więcej niż to, o czym pomyślałeś?

Czy straciliśmy przyczynę naszego corocznego świętowania?

Czym jest Boże Narodzenie?
Gdyby Zbawiciel nigdy nie został położony w żłobie.

Czym jest Boże Narodzenie bez Chrystusa?

Pamiętaj o tym wydarzeniu,
Boży prezent został owinięty w pieluszki,
Pod gwieździstym niebem pewnej cudownej i świętej nocy.
Pasterze usłyszeli śpiew aniołów,
Mędrcy przynieśli dary,
Pokój na świecie zaczął się w Betlejem
Czy straciliśmy przyczynę naszego corocznego świętowania?

Czym jest Boże Narodzenie?
Gdyby Zbawiciel nigdy nie został położony w żłobie.
Czym jest Boże Narodzenie?
Gdyby aniołowie nigdy nie śpiewali „Chwała nowonarodzonemu Królowi”?
Czym jest Boże Narodzenie bez Chrystusa?

Nie byłoby żadnego gloria
In excelsis deo
Gloria
In excelsis deo

Czym jest Boże Narodzenie?
Gdyby Zbawiciel nigdy nie został położony w żłobie.
Czym jest Boże Narodzenie?
To jest Boże Narodzenie,
To wszystko z powodu Zbawiciela położonego w żłobie.

To jest Boże Narodzenie,
Z powodu Jezusa Chrystusa!
To jest Boże Narodzenie,
Z powodu Jezusa Chrystusa!
Z powodu Jezusa Chrystusa!