Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Sześćdziesiąt pięć lat temu, 1 sierpnia 1944 roku rozpoczęło się Powstanie Warszawskie. Był to zbrojny, trwający 63 dni zryw mieszkańców Warszawy przeciwko Niemcom, którzy od pięciu lat terroryzowali stolicę.
Powszechnie wiadomo, że to Powstanie pociągnęło za sobą ogromne straty. Obok 18 tysięcy powstańców, którzy polegli w walce z hitlerowskim okupantem, zginęło także około 180 tysięcy cywilnej ludności Warszawy. Po upadku powstania przez jakiś czas widać było bezludne morze ruin i tysiące grobów, ale za to do dziś nad Warszawą unosi się chwała moralnego zwycięstwa Polaków.
Nie wdając się w polityczną ocenę zasadności Powstania Warszawskiego, z najwyższym szacunkiem pochylam głowę nad bohaterstwem i patriotyzmem Warszawiaków. Alianci od lat nie rwali się do pomocy. Zbliżająca się Armia Czerwona niosła nie żadną tam wolność, a jedynie inny rodzaj zniewolenia. Nie było na co i na kogo się oglądać. Wydano rozkaz. 1 sierpnia o siedemnastej wybiła godzina „W”.
Chcę dziś z tych tragicznych kart polskiej historii wyczytać przynajmniej jedną poważną refleksję i przenieść ją na grunt duchowy. Nad każdym z nas zbierają się jakieś czarne chmury. Niewola osobistych nałogów, niezgoda w rodzinie, pogarszający się stan zdrowia czy wszędobylska dziś depresja. Temu podobne rzeczy potrafią zatruć nam życie na całego.
„... on pasł ich w prawości serca swego, i prowadził ich rozsądnie ręką swoją”(Ps. 78, 72)
Kiedy ogarniają cię wątpliwości jaki wybrać kierunek, którą drogą powinieneś iść, oddaj swoje myśli i poglądy całkowicie Duchowi Świętemu i proś Go, aby zagrodził przed tobą wszystkie drogi, pozostawiając otwartą tylko tą właściwą.
Tymczasem pozostań tam, gdzie jesteś i brak jasnych wskazówek uznaj za znak, że znajdujesz się na ścieżce Bożej. Przechodząc przez długi korytarz zauważysz, że On uprzedził cię i zamknął wiele drzwi, w które byś wszedł, lecz bądź pewny, że wśród nich znajdują się jedne, które On zostawił otwarte. Wejdź w nie, a przed tobą wypłynie potok sprzyjających okoliczności, o których nawet nie myślałeś.
Rusz odważnie w drogę po tej rzece Bożej, a ona poprowadzi cię na otwarte morze. Bóg często kieruje nami przez okoliczności. Droga w pewnym momencie może wydawać się zagrodzona, wkrótce jednak wydarza się coś nieznacznego, zwykłego, na co wielu ludzi nie zwróciłoby uwagi, lecz dla człowieka wierzącego posiada wielkie znaczenie.
Zapraszamy do wysłuchania refleksyjnego kazania pt."Wiara bez uczynków jest martwa"wygłoszonego przez br. Remigiusza Neumanna podczas nabożeństwa w Kościele Chrystusowym w Kołobrzegu.
Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.
Jak mam postąpić? Tylko jeden raz pozwolono mi przejść tą drogą doczesnego życia. Dlatego będę okazywał miłosierdzie i dobroć w każdym wypadku, zarówno napotkanemu człowiekowi, jak i zwierzęciu. Nie będę lekceważył tej służby, ani jej unikał, gdyż więcej nie przejdę tą drogą!
Nie to, coś zrobił, mój drogi, lecz to, coś dzisiaj zaniedbał,
Ból serca sprawiło ci srogi, gdyś w modłach przed Panem swym czekał.
Tam słowa trza było pociechy, ten list jeszcze nie napisany;
Ten kwiat, który posłać gdzieś miałeś – to boli dotkliwiej niż rany!
Ten kamień, co miałeś odwalić, by brat twój mógł wyjść już na wolność;
Tej rady serdecznej nie dałeś – a dał ci po temu Pan zdolność;
W pośpiechuś nie dotknął tej ręki, nie ukoiłeś wzburzenia;
Zajęty własnymi sprawami nie widzisz bratniego cierpienia
Trza było wyświadczyć przysługę, a całkiem o tym zapomniałeś,
A przecież w ten sposób możliwość, by stać się aniołem już miałeś!
Biegaliśmy codziennie, lecz to było coś innego. Ociekaliśmy potem od chwili, gdy wyskoczyliśmy z łóżek jeszcze przed świtem. Był to etap treningu fizycznego w szkole komandosów Stanów Zjednoczonych; oczywiście spodziewaliśmy się wysiłku, nawet wyczerpania. Jednak to nie był poranny bieg w podkoszulkach. Biegliśmy w mundurach polowych. Jak zwykle rozkaz brzmiał:
Wyruszacie razem, trzymacie się razem, działacie jak jeden i wchodzicie razem. Jeślibyście nie mieli wejść razem, wcale nie zawracajcie sobie głowy wchodzeniem!
Podczas drogi mój umysł poprzez mgłę bólu, pragnienia i zmęczenia zarejestrował coś dziwnego w naszym szyku. Zauważyłem, że dwa rzędy przede mną jeden z chłopaków wypadł z rytmu. Duży, kościsty rudzielec o nazwisku Sanderson. Jego nogi pracowały, lecz nie w takt pozostałych. Następnie jego głowa zaczęła chwiać się z boku na bok.Ten chłopak walczył.Był bliski przegranej.
Pan Bóg jak nikt inny wie czego nam potrzeba. To jest tak niesamowite, że wciąż na nowo mnie to zadziwia. On w odpowiednim momencie stawia na naszej drodze właściwych ludzi. Nie powinniśmy polegać na ludziach. Mamy polegać tylko na Bogu, jednak stawia On w naszym życiu właśnie ludzi, by coś nam przez nich ofiarować i czegoś nas przez nich nauczyć.
Niektóre relacje nie zawsze są łatwe i często jesteśmy skłonni z nich zrezygnować, jeśli jednak trwamy pomimo trudności, to po pewnym czasie patrząc wstecz możemy zobaczyć jak wiele dzięki tej relacji zmieniło się w nas na lepsze.
Inne osoby nie musza wiele robić, już przez samo to, że są, przez swój uśmiech, wsparcie i modlitwy sprawiają, że jest nam łatwiej stawić czoła wyzwaniom.
Są też w życiu tacy ludzie, których im lepiej poznajemy i uważniej słuchamy, tym więcej możemy czerpać z ich mądrości i doświadczenia.
Inni znowu pociągają nas za rękę, kiedy chcemy zboczyć z właściwej drogi, mobilizują, kiedy się zniechęcamy i nie pozwalają nam użalać się nad sobą.
Jesteśmy jednak tylko ludźmi i mimo najszczerszych chęci nie zawsze robimy to co najlepsze, czasem się ranimy, czasem zawodzimy. Potrzebujemy jednak siebie nawzajem i jako Kościół Jezusa Chrystusa, jedno Ciało, mamy się wzajemnie wspierać.
Bóg tu na ziemi stawia na naszej drodze ludzi tylko na jakiś czas, jednych na dłużej, a innych zaledwie na chwilę. Myślę, że jest tak byśmy potrafili cieszyć się sobą nawzajem, uczyć się od siebie, wspierać i napominać, ale byśmy zaspokojenia naszych potrzeb szukali nie w ludziach, lecz w Bogu, który jedynie jest wierny, stały i niezmienny.
Czy jest jakiś sposób, byśmy porzucili naszą broń
I przyszli razem w imię miłości
Zbyt wiele ryzykujemy jeśli zignorujemy tą wspólną płaszczyznę
Czyż nie jesteśmy wszyscy stworzeni na obraz Boga?
Bo jeśli jeden z nas cierpi, to nikt z nas nie ma pokoju
A jeśli jeden z nas jest obciążony, to nikt z nas nie jest wolny
Wyciągnij swoją dłoń i weź mnie za rękę
Potrzebuję twojej siły, aby stać
Nie jesteśmy sami na tym świecie
Potrzebujemy siebie nawzajem
Jestem częścią ciebie, a ty jesteś częścią mnie
Już nie jesteśmy sobie obcy , jesteśmy siostrami i braćmi
Potrzebujemy siebie nawzajem
Sześćdziesiąt pięć lat temu, 1 sierpnia 1944 roku rozpoczęło się Powstanie Warszawskie. Był to zbrojny, trwający 63 dni zryw mieszkańców Warszawy przeciwko Niemcom, którzy od pięciu lat terroryzowali stolicę.
Zapraszamy do wysłuchania refleksyjnego kazania pt.
Biegaliśmy codziennie, lecz to było coś innego. Ociekaliśmy potem od chwili, gdy wyskoczyliśmy z łóżek jeszcze przed świtem. Był to etap treningu fizycznego w szkole komandosów Stanów Zjednoczonych; oczywiście spodziewaliśmy się wysiłku, nawet wyczerpania. Jednak to nie był poranny bieg w podkoszulkach. Biegliśmy w mundurach polowych. Jak zwykle rozkaz brzmiał: