I rzecze mu: zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: odtąd ujrzycie niebo otworzone, i Aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna człowieczego. Jan 1, 51

Tak, dla oczu wiary naszej ten widok jest już nawet dziś wyraźny. Jezus wszystkim wierzącym otworzył królestwo niebieskie. Przenikamy wzrokiem miejsce tajemnicy i chwały, gdyż On nam je odsłonił. Rychło mamy tam wejść, On bowiem jest drogą naszą.

Teraz mamy wyjaśnienie znaczenia drabiny Jakubowej. Pomiędzy niebem i ziemią istnieje święta łączność; modlitwa wstępuje w górę i odpowiedź schodzi w dół przez Jezusa, Pośrednika. Podobny jest świetlanym schodom, które udzielają nam swobodnego dostępu do tronu Najwyższego. Skorzystajmy z nich i posłów naszej modlitwy poślijmy w górę. Będziemy sami żyli życiem aniołów, jeśli w modlitwach przyczynnych pośpieszymy do nieba, skąd wyniesiemy błogosławieństwo przymierza, a potem znowu zejdziemy w dół, aby błogosławieństwem tym podzielić się z innymi.

To cenne widzenie, które Jakub miał tylko we śnie, staje się nam błogosławioną rzeczywistością. Chciejmy i dziś jeszcze i to każdej godziny występować po stopniach drabiny i zstępować po niej; wchodzić w społeczność z Bogiem i schodzić do pracy usługiwania, aby ratować naszych współbraci. Taką jest Twoja obietnica, Panie Jezu; pozwól nam z radością oglądać wypełnienie się jej.