„Jakie jest największe przykazanie?” – zapytał Jezusa przedstawiciel faryzeuszy.

Jezus odpowiedział cytatem często słyszanym przez każdego Żyda, ponieważ każde nabożeństwo w synagodze rozpoczynało się od: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej”.

Wszechmocny Bóg oczekuje, aby Jego czciciele okazali całkowitą i niekwestionowaną uległość wobec Jego suwerennych żądań. Przybycie na nabożeństwo w celu oddania chwały temu wielkiemu Bogu, oznacza przybycie ze szczerym zaangażowaniem, aby każdą częścią naszej istoty uczcić Go. Ze wszystkich naszych sił pragniemy oddać Mu chwałę, która ze wszech miar Mu się należy.

Nie czcimy Boga oddzielnie naszymi uczuciami, a jeszcze innym razem naszą wolą. Nie stanowimy kolekcji różnych zdolności i możliwości. Jesteśmy istotami zintegrowanymi, a cała różnorodność – fizyczna, umysłowa i emocjonalna – jednoczy się w celu wytworzenia reakcji i postaw, które z punktu widzenia autorstwa są naszymi.

Jednak w tym samym czasie okazuje się to pomocne do rozróżnienia tych różniących się elementów w naszej odpowiedzi na Boga, skoro jedne mogą być lekceważone, a niektóre mogą być nadmiernie akcentowane. Mówiąc o „sercu, duszy i sile” nie odnosimy tego do trzech różnych odpowiedzi, ale mówimy o jednym człowieku odpowiadającym Bogu ze wszystkich swoich różnych możliwości.

Zapraszamy do lektury czwartego rozdziału książki Herberta M. Carsona „O nabożeństwie chrześcijańskim” pt. "Pełna odpowiedź z naszej strony".