Izaj. 13:17-22 Oto Ja pobudzę przeciwko nim Medów... I stanie się z Babilonem, perłą królestw, chlubą i dumą Chaldejczyków, to, co się stało z Sodomą i Gomorą, które zniszczył Bóg. Nigdy już nie będzie zamieszkany i nie będzie w nim ludzi po wszystkie pokolenia; żaden Arab nie rozbije tam namiotu ani pasterze nie zatrzymają się tam z trzodami. Lecz dzikie zwierzęta będą tam miały swoje leże, a ich domy będą pełne sów. Mieszkać tam będą strusie i wyprawiać swoje harce kosmacze. Hieny będą wyć w jego pałacach, a szakale we wspaniałych zamkach.

Przez wiele wieków wydawało się, że proroctwo się nie spełni. Aż nadeszła noc gdy Medowie i Persowie wkroczyli do miasta a Babilon upadł.

Babilon, najpotężniejsze miasto świata. Babilon — stolica narodu, który wziął w niewolę lud Boży. Babilon poszedł już w zapomnienie. Tylko historycy i archeologowie wygrzebują z piasku dowody istnienia pierwszego wymienionego w Biblii "królestwa ze złota". Spełniły się słowa Boże wypowiedziane przez proroka. Na terenie zamieszkałym za dni Izajasza ludzie dzisiaj nie mieszkają. Arabowie nie zakładają tu osad.

Ruiny stoją samotne i opuszczone. Podobnie jak Sodoma i Gomora, tak Babilon stał się umarłym miastem. Zostały tylko zwiezione tu przed tysiącami lat cegły i kamienie. A zwożono je z miejsc odległych stąd o setki kilometrów, lądem i rzeką. I cóż pozostało z tych tysięcy cegieł naznaczonych imieniem wielkiego budowniczego, króla Nebukadnezara? Tylko pustynia, pełna dzikich sworzeń, hien i szakali.

Babilon upadł w październiku 539 r. p.n.e. Przez pewien czas pozostawał metropolią, aż król Kserkses (485-465) zrównał go z ziemią. Aleksander Wielki chciał przywrócić miastu dawną chwałę. Kazał podnieść świątynie z ruin i odnowić składanie ofiar Mardukowi, ale wkrótce zmarł i mimo najlepszych chęci, odbudowy Babilonu zaniechano. "Nigdy nie zostanie odbudowany".