Chcąc zbliżyć się do tego głębokiego zagadnienia, musimy pamiętać, że nie możemy go w pełni pojąć lub ogarnąć rozumem. Dlaczego? Między innymi dlatego, że Trójca nie ma analogii w stworzonym świecie. Ponadto gdybyśmy mogli zgłębić istotę Boga naszymi małymi rozumkami, to Bóg nie byłby Bogiem. Tymczasem Boga nie można zamknąć w pudełku. Samo Słowo Boże wskazuje na to, że są takie kwestie dotyczące wielkości Boga, które przekraczają nasze zdolności pojmowania:

„Zbyt cudowna jest dla mnie ta wiedza, zbyt wzniosła, bym ją pojął” (Psalm 139:6).

„O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki jego i nie wyśledzone drogi jego!” (Rzymian 11:33).

Nie znaczy to, że w ogóle nie możemy poznać prawdy o Trójcy. Dzięki światłu Ducha Świętego możemy poznać biblijne podstawy tej zasadniczej doktryny1.

Definicje Trójcy

Podstawowa definicja: W jednej Istocie, która jest Bogiem odwiecznie istnieją trzy równe sobie i jednakowo wieczne osoby, mianowicie: Ojciec, Syn i Duch Święty.

Innymi słowy: Bóg odwiecznie istnieje jako trzy osoby: Ojciec, Syn i Duch Święty. Każda z tych osób jest w pełni Bogiem, lecz nie ma trzech Bogów, tylko jeden Bóg.

 Atrybuty Boga

Boskie atrybuty, których nie posiada żadne stworzenie to m.in.: wieczność, wszechmoc, wszechobecność i wszechwiedza.

Ojciec, Syn i Duch posiadają te same atrybuty:

a) wieczność:

• Ojciec – Psalm 90:2, BW: „Zanim góry powstały, zanim stworzyłeś ziemię i świat, od wieków na wieki Tyś jest, o Boże!”.
• Syn – Kolosan 1:17, BT: „On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie”.
• Duch – Hebrajczyków 9:14, BW: „O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu”.

b) wszechmoc:

• Ojciec – Psalm 135:6, BW: „Pan czyni wszystko, co zechce, na niebie i na ziemi, w morzach i we wszystkich głębinach”.
• Syn – Mateusza 28:18, BG: „Ale Jezus przystąpiwszy, mówił do nich, a rzekł: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi”.

Filipian 3:20-21: „Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może”.

• Duch – Rzymian 8:11, BW: „A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was”. Tylko wszechmocna osoba może wzbudzać umarłych do nieśmiertelnego życia.

c) wszechobecność:

• Ojciec – Jeremiasza 23:24, BW: „Czy zdoła się kto ukryć w kryjówkach, abym Ja go nie widział? – mówi Pan. Czy to nie Ja wypełniam niebo i ziemię? – mówi Pan”.
• Syn – Mateusza 18:20, BW: „Albowiem gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich”.
• Duch – Psalm 139:7, 8, CEV: „Dokąd mógłbym uciec przed twoim Duchem lub przed twoim spojrzeniem? Gdybym wspiął się na najwyższe niebiosa, ty byłbyś tam. Gdybym dokopał się do świata umarłych, ty również byłbyś tam”.

1 Koryntian 12:13, BW: „Bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało – czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem”. Skoro Duch Święty jednocześnie mieszka w chrześcijanach rozproszonych po całej ziemi, to znaczy, że faktycznie jest wszechobecny.

d) wszechwiedzę:

• Ojciec – Izajasza 42:9, BW: „Oto wydarzenia dawniejsze już się dokonały, a to, co ma nastać, zwiastuję; zanim zacznie kiełkować, opowiem je wam”. Bóg tym się różni od bożków, że doskonale zna przyszłość, zanim nastąpią skromne początki określonych wydarzeń. Nawet jeśli nic nie wskazywało na to, że doniosłe zmiany były realne, Stwórca dokładnie je zapowiedział.
• Syn 2. – Jana 16:30, BT: „Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś”.

Jana 2:24-25, BT: „Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co w człowieku się kryje”.

• Ojciec i Syn – porównanie:

Jeremiasza 17:10, BW: „Ja, Pan, zgłębiam serce, wystawiam na próbę nerki, aby oddać każdemu według jego postępowania, według owocu jego uczynków”.

Objawienie 2:23, BW: „… i poznają wszystkie zbory, że Ja jestem Ten, który bada nerki i serca, i oddam każdemu z was według uczynków waszych” (BW).

• Duch – 1 Koryntian 2:10, BW: „Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże”.

Duch nie w tym sensie bada głębokości Boże, że je dopiero poznaje jako coś dotąd nieznanego. On po prostu doskonale przenika czyli zna istotę Boga i Jego najgłębsze tajemnice.Dowodzi to ponad wszelką wątpliwość, że każda z tych osób jest Bogiem.

Czy Biblia wspomina o Trójcy?

 I. Stary Testament

Stary Testament jednoznacznie stwierdza, że Bóg jest jeden:

5 Mojżeszowa 6:4: „Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie!”

Jednocześnie znajdujemy w nim zastanawiające fragmenty, które można pojmować w ten sposób, że Bóg to więcej niż jedna osoba. Rozważmy niektóre szczegóły – jest ich więcej. W 1 Mojżeszowej (Rodzaju) 1:26 Stwórca mówi: „Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas…”. Natomiast w następnym wersecie czytamy, że „Stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go”. Biorąc pod uwagę fakt, że hebrajskie słowo „bara” (stwarzać) nigdzie w Starym Testamencie nie jest czasownikiem przypisywanym jakiemukolwiek stworzeniu, lecz zawsze Bogu, w takim razie Osoby, do których Jahwe powiedział „uczyńmy”, nie mogą być stworzeniami. Ponadto żadne stworzenie nie potrafi stwarzać, potrafi to tylko Bóg. Co więcej, takie wyrażenia, jak „obraz nasz”, „podobnego do nas” są zinterpretowane w 1 Mojżeszowej (Rodzaju) 1:27 jako „obraz Boga”. W takim razie ktoś towarzyszył Bogu Ojcu i te osoby również potrafiły stwarzać.

Jak dobrze wiemy, bez Syna Bożego „nic nie powstało, co powstało” (Jana 1:3); gdyż przez Niego Ojciec stworzył wszechświat (Hebrajczyków 1:2). Ponadto 1 Mojżeszowa (Rodzaju) 1:2 ukazuje Ducha Bożego jako trzeciego Uczestnika stwarzania. „Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie” (Joba 33:4). Mimo to Bóg powiada: „Ja jestem Pan, Stwórca wszystkiego, Ja sam rozciągnąłem niebiosa, sam ugruntowałem ziemię – kto był ze mną?” (Izajasza 44:24). Zatem kto stworzył świat – jedna Osoba, czy trzy?

W Księdze Izajasza 6:8 w poprawnym przekładzie czytamy: „Kogoż poślę? A kto nam pójdzie?”. Zwróć uwagę na słowo „nam”. Ono również bywa wyjaśniane w ten sposób, że Najwyższy to więcej niż jedna osoba. Inne miejsca dotyczące tego tematu, to m.in. 1 Mojżeszowa 3:22 oraz 11:7-9.

Co ciekawe, ewangelista Jan nawiązując to wizji Pana na tronie z Izajasza 6:1-8, stwierdził, że Izajasz widział chwałę Chrystusa i mówił o Nim (Jana 12:37-41). Wreszcie Chrystus jako El Gibbor (Bóg Mocny) z Izajasza 9:5 nosi ten sam tytuł, co Jahwe w Izajasza 10:21. Interesujące jest również to, że w Zachariasza 12:10, BG, Wiekuisty utożsamia się z przebitym Mesjaszem: „A patrzyć będą na mię, którego przebodli”.

W Księdze Izajasza 48:16 znajdujemy zdumiewający fragment: „Zbliżcie się do mnie i słuchajcie tego! Od samego początku nie mówiłem w skrytości, odkąd się to dzieje, Ja tam jestem! A teraz Wszechmogący, mój Pan, posłał mnie i jego Duch”. Przemawiająca do Izajasza Osoba Boska mówi, że posłał ją Wszechmogący Pan i Jego Duch. Mamy tu Trzy Osoby Boskie.

To tylko niektóre przykłady ze Starego Testamentu.

II. Nowy Testament

Bóg jest jeden:

1 Koryntian 8:4, BW: „Co więc dotyczy spożywania mięsa, składanego w ofierze bałwanom, wiemy, że nie ma bożka na świecie i że nie ma żadnego innego boga, oprócz Jednego” (por. 1 Tymoteusza 2:5-6).

Niektóre wzmianki o trzech Osobach:

• 2 Koryntian 13:13, BW: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi”.
• Efezjan 4:4-6, BW: „jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania; jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”.
• 1 Piotra 1:2, BW: „[Wybranych] Według powziętego z góry postanowienia Boga, Ojca, poświęconych przez Ducha ku posłuszeństwu i pokropieniu krwią Jezusa Chrystusa”.
• Mateusza 3:16, 17, BW: „A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”.
• Mateusza 28:19, BW: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”3.. Komentarz: „Związek tych trzech imion w formule chrztu dowodzi, że Syn i Duch Święty są równi Ojcu. Nic nie byłoby bardziej absurdalne lub bluźniercze niż połączenie imienia jakiegoś stworzenia – człowieka lub anioła – z imieniem wiecznego Boga w tym tak poważnym obrzędzie. Jeżeli Jezus jest tylko człowiekiem lub aniołem, jak utrzymuje wielu, którzy przeczą Jego Boskości, i jeśli Duch Święty jest tylko ‌››atrybutem‹‹ Boga, wówczas posługiwanie się taką formułą lub nakazanie apostołom, by chrzcili w ten sposób byłoby szczytem absurdu. Jak absurdalna byłaby wskazówka – nie, jak bluźniercza – gdyby powiedziano: ››Chrzcijcie ich w Boga, i w Pawła, i w ‘mądrość lub moc’ Boga!‹‹. Czy możemy uwierzyć, że nasz Zbawiciel udzieliłby tak absurdalnej wskazówki? Mimo to, jeśli Jezus nie jest Boski, i Duch Święty nie jest Boski, to Jezus w istocie udzielił podobnej wskazówki. Zatem formuła chrztu zawsze była uważana za niepodważalny argument na rzecz doktryny o Trójcy, czyli tego,  że Syn i Duch Święty są równi Ojcu” – Notes on the New Testament (Uwagi do Nowego Testamentu), Albert Barnes, tom 9, strona 323.
• 1 Koryntian 12:4-6, BW: „A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam. I różne są posługi, lecz Pan ten sam. I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich”.

Przypisanie Bóstwa każdej z osób Trójcy:

1. Ojciec jest Bogiem:

• 1 Koryntian 8:6, BW: „Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy”.

2. Syn jest Bogiem:

• Kolosan 2:9, BG: „Gdyż w nim mieszka wszystka zupełność bóstwa cieleśnie”.
• Hebrajczyków 1:7-9, BW: „O aniołach wprawdzie [Bóg Ojciec] mówi: Aniołów swych czyni On wichrami, a sługi swoje płomieniami ognia; lecz do Syna: Tron twój, o Boże, na wieki wieków, Berłem sprawiedliwym berło Królestwa twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość: Dlatego namaścił cię, o Boże, Bóg twój olejkiem wesela jak żadnego z towarzyszy twoich”.
• Jana 20:28, 29, BW: „Odpowiedział Tomasz i rzekł mu: Pan mój i Bóg mój. Rzekł mu Jezus: Że mnie ujrzałeś, uwierzyłeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Jezus nie sprzeciwił się temu, że Tomasz oddał Mu Boską cześć; nie powiedział: „Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon!”. Słowa te wypowiedział anioł, gdy apostoł Jan chciał mu oddać pokłon (Objawienie 22:8, 9, BW).

3. Duch jest Bogiem:

• Dzieje 5:3-4, BW: „Okłamałeś Ducha Świętego [...] Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu”. Apostoł Piotr zarzuca Ananiaszowi: „okłamałeś Ducha Świętego”, a za chwilę uzupełnia: „Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu”. Gdyby Duch Święty nie był Osobą Boską, apostoł Piotr nie mógłby stwierdzić, że okłamanie Ducha Świętego jest zarazem okłamaniem Boga.
• Mateusza 12:31, 32, PE: „Dlatego mówię wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą ludziom przebaczone, lecz bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie przebaczone. Każdemu, kto powiedziałby słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, zostanie przebaczone. Temu jednak, kto powiedziałby słowo przeciwko Duchowi Świętemu, nie zostanie przebaczone ani teraz, ani w wieczności”. Grzech, o którym tu mowa nie byłby tak srogo potępiony, gdyby był jedynie wystąpieniem przeciwko bezosobowej sile. Skoro bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu pociąga za sobą tak straszliwe skutki, to obiektem tego występku nie może być nikt inny, tylko Bóg 4..

 Niektóre cechy szczególne doktryny o Trójcy

• 1.Duch Święty jest Osobą, a nie bezosobową mocą (Duch odróżniony od mocy w Rzymian 15:13, 19; 1 Koryntian 2:4; 1 Tesaloniczan 1:5, itp.). 

2. Równa, Boska natura Trzech Osób, lecz funkcjonalne uporządkowanie lub podporządkowanie w Trójjedynym Bogu.

a) Pan Jezus jako Człowiek był na ziemi niższy od Ojca (Jana 14:28), a nawet od aniołów (Hebrajczyków 2:9). Stąd bierze się wiele nieporozumień. Jednakże jako Bóg zawsze był (także na ziemi) i jest równy Ojcu (Jana 5:17, 18). Po swym uniżeniu na ziemi został wywyższony (Filipian 2:5-11).

b) W myśl 1 Koryntian 11:3, mężczyzna jest głową, czyli zwierzchnikiem żony. Kobieta nie jest stworzeniem niższego rzędu. Jako małżeństwo mąż i żona są jednym ciałem, choć są odrębnymi osobami. Mężowi i żonie jako rodzicom podlegają dzieci. Podobnie Chrystus ma naturę równą Bogu Ojcu, lecz Ojciec jest Jego zwierzchnikiem. Z kolei Duch Święty podlega Ojcu i Synowi.

Rys historyczny

Historia chrześcijaństwa. Przez pewien czas chrześcijanie nie zastanawiali się głębiej nad relacjami zachodzącymi między Bogiem Ojcem, Synem Bożym i Duchem Świętym. Lecz zwłaszcza w wiekach III i IV, nasi bracia rozważali, jak pogodzić ze sobą dwa fakty: oddajemy cześć Boską zarówno Chrystusowi, jak i Ojcu, a przecież Biblia mówi, że jest tylko jeden Bóg. Musieli to rozstrzygnąć, bo pojawiło się niemało błędnych poglądów – jedni twierdzili, że Jezus jest mniejszym bogiem, stworzeniem lub aniołem; inni mówili, że jest tylko jedna osoba Boska, która występuje w trzech rolach. Niektórzy mieli też wątpliwości co do tego, kim lub czym jest Duch Święty. Na szczęście uczniowie Chrystusa nie byli zostawieni samym sobie; w badaniu Biblii prowadził ich Duch Święty (Jana 16:13). W rezultacie ogół chrześcijan doszedł do przekonania, że są trzy równe sobie Osoby Boskie, lecz tylko jeden Bóg. Choć jedna z tych Osób może mieć wyższą funkcję od drugiej, to jednak wszystkie mają naturę Bożą i wszystkie są wieczne.

W takim razie to nie ukłon w kierunku pogan, ale nowe fakty w objawieniu Nowego Testamentu skłoniły chrześcijan do rozważań nad istotą Bóstwa. Zdaniem części uczonych wiara w Trójcę jest wcześniejsza od jej sformułowań dogmatycznych. Dowodem są pewne pisma chrześcijańskie. Np. w pochodzącym z II wieku dziele „Męczeństwo Polikarpa” znajdujemy taką modlitwę skierowaną do Boga Ojca: „Dlatego też za wszystko Cię chwalę, błogosławię, wielbię przez Arcykapłana wiecznego i niebieskiego, Jezusa Chrystusa, Twego Syna umiłowanego, przez którego Tobie z Nim i z Duchem Świętym chwała i teraz i na przyszłe wieki. Amen” (Ojcowie apostolscy, s. 108). Polikarp, który osobiście znał apostołów, oddawał zatem cześć trzem Osobom Boskim.

Można powiedzieć, że choć Biblia nie prezentuje rozwiniętej nauki o Trójcy, to zawiera wszystkie materiały budulcowe dla tej doktryny. To tak, jakby w Biblii napisano, że możemy dokonać działania 2 + 2, lecz nie podano wyniku tego działania. Chrześcijanie musieli pod kierownictwem Ducha Świętego rozważyć wszystkie wzmianki o trzech Boskich Osobach i wyciągnąć właściwe wnioski.

 Jakie znaczenie ma dla nas doktryna o Trójcy?

Doktryna ta oddaje sprawiedliwość temu, co Biblia mówi o każdej z Boskich Osób. Zarazem pomaga zachować monoteizm i uniknąć wielobóstwa (w tym wypadku wiary w trzech bogów) oraz chroni przed pomniejszeniem którejś z Osób. Jako chrześcijanie jesteśmy ludem prawdy. Chcemy być wierni Słowu Bożemu. Dlatego musimy pieczołowicie zachowywać wszystkie nauki biblijne. List Judy 1:3 nawołuje nas: „Umiłowani! Zabierając się z całą gorliwością do pisania do was o naszym wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i napomnieć was, abyście podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym”. Jako czciciele Boga, chcemy zgodnie z Jego oczekiwaniami wielbić Go w Duchu i w prawdzie (Jana 4:24). Dlatego musimy ściśle trzymać się nauki biblijnej również w naszym oddawaniu czci Panu. Niektórzy tracą równowagę w wielbieniu, skupiając się tylko na Duchu Świętym albo tylko na Jezusie. Pamiętanie o trzech Osobach Boskich pozwala nam uniknąć skrajności.

Prawda o Trójjedyności Boga pomaga nam pojąć, że Bóg jest doskonały sam w sobie i nie musiał nas stworzyć, by przerwać swój stan samotności. Nie, On nie był samotny. W Trójjedynym Bogu od wieczności miały miejsce wzajemne relacje Ojca, Syna i Ducha Świętego5.. Jest to dla nas pouczeniem, że my również jesteśmy stworzeni do relacji.

Trójca to jedność w różnorodności. W naszym ludzkim świecie taką jednością jest małżeństwo. Czyż mąż i żona nie różnią się od siebie? Jednak spaja ich więź miłości. Jednym Ciałem Chrystusa jest Kościół, którego członkowie mają różne uzdolnienia i funkcje, lecz mimo to tworzą jeden organizm. Prawda o Trójcy pomaga nam docenić różnorodność i dążyć do jedności z różniącym się od nas współmałżonkiem oraz z odmiennymi od nas braćmi i siostrami.

Co jest najważniejsze, działalność wszystkich trzech Osób Boskich ma dla nas wielkie znaczenie: Bóg Ojciec jest źródłem stworzenia i autorem zbawienia; Syn Boży jest wykonawcą odkupienia; Duch Święty jest odpowiedzialny za nasze uświęcenie (1 Koryntian 8:6; Efezjan 1:7; 2 Tesaloniczan 2:13). Tak wielkich dzieł nie mógłby dokonać ktoś, kto nie jest Bogiem! Można zatem powiedzieć, że Ewangelia jest trynitarna.

Jak już wspomnieliśmy, wszystkie trzy Osoby brały udział w stworzeniu. Wszystkie trzy Osoby zaangażowane były we Wcielenie Syna Bożego (Łukasza 1:35). Jak już czytaliśmy, wszystkie trzy Osoby były obecne przy chrzcie naszego Pana. Wskrzeszenie Chrystusa z martwych przypisano wszystkim trzem Osobom (Dzieje 2:32; Jana 10:17, 18; Rzymian 1:4, BT – „według Ducha świętości”). Nie jest dla nas zaskoczeniem, że w nasze zbawienie również są zaangażowane trzy Osoby (1 Piotra 1:2). Rozumiemy, że Pan Jezus słusznie nakazał chrzcić w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Gdyby wiara w Boskość Trzech Osób nie była biblijnie uzasadniona, to:

1. Oddając chwałę Panu Jezusowi i modląc się do Niego bylibyśmy bałwochwalcami.

2. Przywołując Ducha Świętego i prosząc Go o Jego dary także bylibyśmy winni grzechu zwracania się o łaskę do stworzenia, a nie do Stwórcy.

Tymczasem nasz Pan jest prawdziwie Bogiem i pragniemy Go czcić! Duch Święty także jest godzien czci!

Bądźmy zatem lojalnymi wyznawcami cudownej prawdy o Trójjedynym Bogu i wszystkim, co czynimy, oddawajmy chwałę Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu!

Jeśli dotąd nie wierzyłeś w Trójcę, nie odrzucaj pochopnie nauki o Trójjedynym Bogu. Zauważ, że obecnie wierzą w nią nawet Żydzi Mesjaniczni. Uczony mesjaniczny napisał: „Wiara w jednego Boga, istniejącego wiecznie w trzech Osobach, nie jest politeizmem; nie wykracza poza obszar myśli żydowskiej, a co najważniejsze, wynika z nauki samego Pisma”6..

Powierz swoje życie Chrystusowi, proś Go, by napełnił cię Duchem Świętym, a wówczas będziesz zdolny przyjąć wiarą naukę Słowa Bożego.

 „Głosimy to nie w uczonych słowach ludzkiej mądrości, lecz w słowach, których naucza Duch, przykładając do duchowych rzeczy duchową miarę. Ale człowiek zmysłowy nie przyjmuje tych rzeczy, które są z Ducha Bożego, bo są dlań głupstwem, i nie może ich poznać, gdyż należy je duchowo rozsądzać.Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, sam zaś nie podlega niczyjemu osądowi. Bo któż poznał myśl Pana? Któż może go pouczać? Ale my jesteśmy myśli Chrystusowej” (1 Koryntian 2:13-16).

Przypisy:

1. Wiele z podanych tu myśli zawdzięczam takim opracowaniom, jak skrypt Trójca Święta, Andreas Hahn, Biblijne Seminarium Teologiczne we Wrocławiu oraz książka The Forgotten Trinity (Zapomniana Trójca), James R. White, Bethany House Publishers, Minneapolis, Minnesota, USA, 1998.

2. Często pojawia się zarzut, że Ewangelia według Marka 13:32 wyklucza wszechwiedzę Chrystusa: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec” (BT).

Werset ten bywa przytaczany jako argument przeciw Boskości Chrystusa z tej racji, że Bóg Ojciec najwyraźniej ma według niego przewagę nad Jezusem w zakresie znajomości terminu Jego powrotu. Wartościowego komentarza na temat tego fragmentu dostarczył Walter W. Wessel, który napisał, że „niewiedzę Jezusa na temat dnia lub godziny jego powrotu należy pojmować w oparciu o naukę Nowego Testamentu odnośnie Wcielenia. Prawdziwe Wcielenie wiązało się z taką niepełną wiedzą. Jezus celowo tymczasowo zrezygnował z korzystania ze swej wszechwiedzy, wiązało się to z faktem, że stał się istotą ludzką” ( Zondervan NIV Bible Commentary , tom 2, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, USA, 1994, s. 190).

Jak zaznaczył dr Robert Morey, „doktryna o człowieczeństwie Jezusa Chrystusa oznacza, że miał On ograniczenia jak każdy śmiertelny człowiek [...] Był ››człowiekiem‹‹ w najpełniejszym znaczeniu tego słowa (Jana 8:40). [...] Musiał zadawać pytania, o to, gdzie się coś znajdowało (Jana 11:34), lub żeby uzyskać informację (Jana 18:34). Nie znał daty końca świata (Marka, 13:32)”. – The Trinity. Evidence and Issues , World Bible Publishers, Inc., Iowa Falls, USA, s. 294.

W świetle powyższych faktów wypada stwierdzić, że niewiedza Jezusa na temat terminu paruzji wcale nie przeczy Jego Boskości, ale wyraża prawdę, że „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, („umniejszył samego siebie”, PE; „wyniszczył samego siebie”, Nowy Testament z greki, ks. Dąbrowskiego) przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi” (Filipian 2:6, 7, BT). „Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Koryntian 8:9, BT).

Zgodnie z powyższymi wersetami Syn Boży ogołocił samego siebie, zubożył siebie, gdyż w czasie swego życia na ziemi nie korzystał w pełni z pewnych atrybutów Boskich, takich jak wszechwiedza.

Dla równowagi musimy tu dodać, że przy wielu okazjach Jezus wykazywał się nadzwyczajną, nadprzyrodzoną wiedzą (Jana 2:24, 25; 6:64; Mateusza 17:27; Łukasza 6:8). Korzystał z niej jednak tylko do pewnego stopnia, o czym mówi nasz werset.

3. Niektórzy kwestionują autentyczność tego wersetu, powołując się na Historię Kościoła napisaną przez Euzebiusza z Cezarei (260-339), który stwierdził: „Inni wreszcie apostołowie, narażeni na tysiączne zasadzki na swe życie, opuścili ziemię żydowską i wyruszyli na opowiadanie i nauczanie do wszystkich narodów, pełni mocy Chrystusa, który rzekł do nich: ‘Idźcie i nauczajcie wszystkie narody w Imię Moje’” (Historia Kościoła III:5,2). Warto jednak zauważyć, że nie ma tu mowy o chrzcie, tylko o nauczaniu. Poza tym Euzebiusz mógł zastosować parafrazę lub cytować z pamięci, która bywa zawodna.

Tymczasem dzieło z roku 100 n.e., Didache, wyraźnie potwierdza powszechnie przyjętą wersję Mateusza 28:19: „Co do chrztu, to udzielajcie go w taki oto sposób: Powtórzywszy najpierw wszystko powyższe, chrzcijcie w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego w wodzie żywej. Jeśli nie masz wody żywej, chrzcij w innej, jeśli nie możesz w zimnej, chrzcij w ciepłej. Jeśli brak ci jednej i drugiej, polej głowę trzy razy wodą w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Didache 7:1-3).

Inne wczesnochrześcijańskie dzieła także potwierdzają powszechne korzystanie z trynitarnej formuły chrztu.

Justyn Męczennik (ur. 100): „Następnie prowadzimy ich do miejsca gdzie znajduje się woda, i tam w taki sam sposób, w jaki myśmy zostali odrodzeni, oni również odrodzenia dostępują. Otóż w Imię Boga Ojca i Pana wszech rzeczy, i Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego i Ducha Świętego otrzymują tedy kąpiel w wodzie” („Apologia” I:61,3).

Ireneusz z Lyonu (ur. 130-140): „‘...lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was’. I znów dając uczniom moc odrodzenia w Bogu rzekł: ‘Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego’ [Mt 28:19]” („Przeciw herezjom” 3:17,1).

4. Nie znaczy to, że Chrystus jako Bóg jest niższy od Ducha Świętego. Nazywa tu siebie Synem Człowieczym, a jako Syn Człowieczy, czyli Człowiek jest niższy od Ducha. Jeżeli ktoś powiedziałby słowo (podczas Jego ziemskiej, jeszcze niedokończonej działalności) przeciwko Niemu jako Człowiekowi, to nie miałby takiego grzechu, jak ten, kto twierdził, że wypędzanie przez Niego demonów jest czynione mocą szatana, a nie mocą Ducha Świętego. Było więcej osób, które nie mając należytej świadomości negatywnie oceniały Jezusa jako Człowieka. Paweł wyznał, że także nieświadomie, w dobrej wierze grzeszył przeciw Jezusowi - to było mu odpuszczone (1 Tymoteusza 1,13). Lecz byli też tacy, którzy wykazali się tak wielką, świadomą ślepotą i zatwardziałością duchową, że z góry przekreślali wszelkie dowody Mesjańskiego charakteru Zbawiciela i bluźnili przeciw Duchowi Bożemu utożsamiając Go z diabłem. Przy czytaniu Biblii zawsze zwracajmy uwagę na kontekst. Kontekstem tego wersetu jest wypędzenie niemego demona. Był to wyczyn, którego nie potrafili dokonać żydowscy egzorcyści, a według rabinów miał być do tego zdolny jedynie Mesjasz. Skoro Jezus to uczynił, a nie chcieli Go uznać za Mesjasza, bo potępiał ich błędne, rabiniczne interpretacje Prawa, to świadomie zamknęli się na Boże światło i popełnili niewybaczalny grzech.  

5. Tymczasem w teologii ariańskiej Bóg był początkowo wielkim samotnikiem. Jak mógł być od wieczności miłością, skoro nie było osoby, której mógł okazywać miłość?

6. Dr Michael Schiffman, Resztka Izraela powraca, Wydawnictwo Sofer, Kraków 1998, s. 149.