Ja Sam aż do starości, i owszem aż do sędziwości was nosić będę; Jam was uczynił, Ja też nosić będę; Ja mówię, nosić was będę, i wybawię. Izaj. 46,4

Rok jest już bardzo stary. A tu właśnie mamy obietnicę dla naszych starych przyjaciół, tak jest, i dla wszystkich nas, na których starość już czyha. Gdy długo pożyjemy, wszyscy będziemy mieli siwy włos. Jeśli spojrzymy wiarą, będziemy się radować niniejszą obietnicą Bożą.

Kiedy będziemy starzy, Bóg nasz zawsze będzie: „Jam jest”, zawsze pozostanie niezmienny. Siwe włosy świadczą o naszym przemijaniu, ale Bóg jest wiekuisty, On nie przemija. Jeżeli nie będziemy w stanie dźwigać ciężaru swego ciała, Pan nas nosić będzie łaską Swoją. Podobnie, jak w dniach naszej młodości nosił nas na Swoim łonie, jak małe owieczki, tak samo uczyni w latach naszej niemocy.

Gdy przyjaciołom naszym, a nawet sobie samym staniemy się ciężarem, Pan nie odtrąci nas, ale raczej przygarnie, poniesie i wybawi — bardziej niż kiedykolwiek. Często Pan sługom Swoim daje długi i cichy wieczór. Przepracowali ciężko dzień cały, a postarzeli i osłabli na usługach Swego Mistrza, wtedy Pan powiada do nich: „oto spoczywajcie w oczekiwaniu wiecznego odpocznienia, który zgotowałem wam”. Nie bójmy się więc starości. Starajmy się być starymi z wdziękiem, z gracją, gdyż Sam Pan chce być przy nas w pełni Swojej łaski (łac. „gratia”).