Przetoż tak mówi Pan: Jeśli się nawrócisz, tedy cię nawrócę, abyś stał przed obliczem Moim; a jeśli odłączysz rzecz kosztowną od nikczemnej, będziesz jako usta Moje (Jer. 15, 19)

Biedny Jeremiasz! Ale czemuż tak mówimy? Płaczący prorok był jednym z wybranych sług Boga i uczczony przezeń bardziej, niż wielu innych. Ludzie nienawidzili go, ponieważ im mówił prawdę. Słowo Boże, które dla jego serca było bardzo drogie, słuchającym go, zdawało się gorzkie, jednakże u Pana swego znalazł uznanie. Przykazano mu, aby wytrwał w wierności, gdyż Bóg chciał nadal mówić przez niego. Musiał być śmiały i prawdomówny, konieczność wykonania się planu Bożego oznajmiał tym, którzy w owym czasie zwali się wiernymi; przeto Pan mu rzekł: „będziesz jako usta Moje”.

Był to zaszczyt! Czy nie chciałby go doznać każdy kaznodzieja, każdy wierzący? Gdy Bóg przemawia przez nas, dzieje się cud! Będziemy głosili prawdę wierną i czystą i będziemy mówili z mocą. Słowo nasze wtedy nie wróci się próżno; błogosławieństwem bowiem będzie dla tych, którzy

je przyjmą, a ci, którzy je odtrącą, poniosą smutną odpowiedzialność. Wargi nasze, głoszące Ewangelię, udzielą pokarmu wielu łaknącym. Musimy śpiących budzić i zmarłych wzywać do życia.

O, drogi czytelniku! Módl się, aby tak się stało wszystkim, przez naszego Pana wybranym sługom.