Ale wy kapłanami Pańskimi nazwani będziecie. (Izaj. 61, 6)

Ta obietnica według brzmienia słów przeznaczona jest dla Izraela, ale według ducha zwraca się do nasienia z Ducha, mianowicie do wszystkich wierzących. Jeśli będziemy żyli zgodnie z powołaniem naszym, będziemy szczerze i zupełnie żyli dla Boga, wtedy ludzie zobaczą, że jesteśmy wybrani do służby świętej i nazwą nas kapłanami Pańskimi. Możemy pracować lub uprawiać handel, jak inni, a jednak być jedynie i całkowicie sługami Pana. Naszym poświęceniem jest składać stale ofiary w modłach uwielbienia i świadectwach oddania się naszemu żywemu Bogu przez Jezusa Chrystusa.

Skoro to jest głównym celem naszym, możemy świeckie rozrywki pozostawić tym, którzy nie mają Bożego powołania. „Niechaj umarli grzebią umarłych swoich”. Napisane jest: „Stawią się cudzoziemcy, a paść będą stada wasze; a synowie cudzoziemców oraczami waszymi i winiarzami waszymi będą”. Mogą oni uprawiać politykę, rozwiązywać trudne problemy finansowe, podążać za zdobyczami nauki, oraz polemizować z ostrą krytyką, my zaś poświęcimy się wyłącznie naszej służbie, jak przystoi tym, którzy wzorem Jezusa powołani zostali do wiernego kapłaństwa. Przyjmijmy tę kosztowną obietnicę, która zawiera w sobie zarazem obowiązek święty, włóżmy szaty świętości i służmy Panu dzień cały.