Pan otwiera oczy ślepych; Pan podnosi upadłych; Pan miłuje sprawiedliwych. (Psalm 146, 8)

Jeśli jestem przygnębiony, to Słowo Pańskie podniesie mnie na duchu. To Jego sposób działania, Jego zwyczaj, Jego obietnica, Jego radość - podnosić zgnębionych. Czy mam poczucie grzechu i stąd pochodzi mój nastrój smutny? Przewidział i to Pan Jezus i dziełem Swoim chce przywieść mnie do pokoju. O, Panie, dla miłosierdzia Twego pokrzep mnie!

Może strapiła mnie śmierć osoby bliskiej, lub utrata mienia? Tu znowu mam Pocieszyciela. Jakże to dobrze dla nas, że trzecia Osoba Trójcy Świętej wzięła na siebie rolę Pocieszyciela. Duch Święty czyni to skutecznie, wziął bowiem na Siebie ten osobliwy obowiązek.

Wielu chrześcijan jest smutnych, których tylko Jezus może uwolnić od tej słabości, ale On potrafi i pragnie to uczynić. Podniesie nas ku zdrowiu, szczęściu, nadziei. Już to uczynił wielokrotnie, ale jeszcze chce powtarzać to dzieło Swojej dobroci. My, zgnębieni i smutni, będziemy pocieszeni, a zawstydzenie przypadnie tym, którzy z nas drwią. Jakiż to zaszczyt być pocieszanym przez Samego Pana! Warto być przygnębionym, aby doświadczyć Jego orzeźwiającej mocy: „Pan podnosi upadłych!”