Gdy Pan podał wskazówki dotyczące pierwszej Paschy (Wj 12), powiedział kontynuowaniu tego obrzędu po wejściu do ziemi kananejskiej i o sposobie, w jaki mieli odpowiadać na pytanie swoich dzieci: „Co znaczy ten wasz obrzęd?” Odpowiedź miała brzmieć: „Jest to rzeźna ofiara paschalna dla Pana, który omijał domy synów Izraela w Egipcie, gdy Egipcjanom zadawał ciosy” (Wj 12,26.27).

Żydowskie prawo ustne, zwane Miszna, które istniało jeszcze do drugiego wieku naszej ery, ale miało swoje korzenie znacznie wcześniej, rozwijało ten element w święcie Paschy we wskazaniach dotyczących jej zachowywania. Syn w rodzinie lub najmłodszy członek grupy mieli pytać o znaczenie tego święta: „Dlaczego ta noc różni się od innych nocy?” Wtedy ojciec powinien był ich kierować do Księgi Powtórzonego Prawa (26,5) i opowiedzieć historię wędrówki. Tak więc Pascha miała być corocznym przypomnieniem o wielkiej podwalinie prawd Bożego odkupienia Jego ludu i była w ten sposób odpowiednim preludium do przypominania przez Wieczerzę Pańską o wielkim odkupieniu spełnionym na Golgocie.