Gdy byłem licealistą jeden z nauczycieli przeprowadzał z nami ankietę. W jej treści znajdowało sie pytanie, które sprawiło mi problem. Brzmiało: „Kto lub co, jest dla ciebie autorytetem?”. Zastanawiałem się kogo wpisać. Myślałem, mając w głowie zupełną pustkę. Niezręcznie mi było jednak nie odpowiedzieć na pytanie. Było to w roku 1991. Parę miesięcy wcześniej przebywał w Polsce Jan Paweł II więc wpadłem na pomysł, że to jego podam jako mój największy autorytet.

W czasie przerwy rozmawiałem z kolegami o ankiecie. Okazało się, że mieli ten sam problem co i ja i w identyczny sposób go rozwiązali.

Dzisiaj publicyści i socjologowie mówią, że nastąpił kryzys autorytetów. Ludzie nie mają wzorców do naśladowania. Brakuje zasad i praw moralnych, na których można oprzeć swoje życie.

Niestety również w Kościele widać narastający problem z autorytetami. Z mediów co jakiś czas docierają do nas informacje o upadkach ludzi, którzy byli wzorami dla innych. Co jakiś czas dowiadujemy o różnego rodzaju ekscesach seksualnych, aferach finansowych itp. Wielu ludzi słysząc takie informacje dochodzi do wniosku, że nikomu nie można zawierzyć. Część uważa, że skoro patologie wkraczają do Kościoła to należy opuścić jego szeregi. Dlaczego tak się dzieje?

KANON PISMA ŚWIĘTEGO

Słowo „kanon” używane jest, by określić sześćdziesiąt sześć Ksiąg Biblii. Termin ten oznacza „trzcinę”, „miarę” lub „przymiar” i sugeruje sprawdzenie tych Ksiąg, by zobaczyć, czy odpowiadają one Bożemu wzorcowi. Jest wiele starożytnych ksiąg religijnych. Jak możemy wiedzieć, że tylko te sześćdziesiąt sześć Ksiąg Biblii jest natchnionych, a inne nie? Na przykład Kościół Rzymsko-Katolicki na tym samym poziomie co Biblia uznaje czternaście starożytnych ksiąg, zwanych apokryfami. Obejmuje to pewne dodatki do Ksiąg kanonicznych, takich jak np. Księga Daniela.

Przestudiujmy krótko rozwój kanonu Starego Testamentu.

NAUKA O BIBLII

Studiowanie tego, co Biblia naucza o sobie, nazywa się Bibliologią. Biblia utrzymuje, że jest Bożym objawieniem o nim samym.

OBJAWIENIE

Nie może być wątpliwości co do Bożych możliwości objawienia samego siebie, bowiem określenie Boga, które zaprzeczałoby jego ponadnaturalnej mocy, byłoby sprzecznością pojęć. W dużym stopniu sami potrafimy ujawnić nasze myśli innym ludziom; w mniejszym stopniu zwierzętom. Jasnym jest, że Bóg może objawić siebie człowiekowi, jeśli tylko pragnie to uczynić. Jest pytanie, dlaczego Bóg miałby chcieć to uczynić?

Jeśli Bóg oczekuje od swoich stworzeń posłuszeństwa wobec Jego woli, to musiałby stworzeniom tym objawić swą wolę. W przeciwnym razie trudno byłoby zrozumieć, w jaki sposób czyniłby je odpowiedzialnymi za nieposłuszeństwo.

Poza tym, całkowicie niezależnie od objawienia Bożej miłości w Biblii, wydaje się oczywistym, że Bóg nie stworzyłby rasy ludzkiej, gdyby nie pragnął jej się objawić. Z drugiej strony, ograniczony w swych możliwościach poznawczych człowiek nie potrafi swym własnym wysiłkiem dojść do poznania nieskończonego Boga. Ludzka filozofia jest próbą zrozumienia natury wszechświata. Choć jest to pragnienie szlachetne samo w sobie, zwykle zaczyna się od nakreślonego celu, jakim jest wykluczenie potrzeby objawienia od Boga, i w ten sposób okazuje się być ciągiem wzajemnie wykluczających się teorii.

Mówiąc krótko, Bóg jest w stanie objawić siebie samego. Bóg dał człowiekowi swe objawienie, było to Jego zamiarem. Następne pytanie to: „Czy Biblia jest objawieniem Boga o sobie?”

Żyjemy w szczególnych czasach. Szczególnych pod różnym względem. Między innymi symptomem naszych dni (nieciekawym!) jest brak czasu. Na brak czasu narzekamy wszyscy. Młodzi i starzy, samotni i żyjący w rodzinach, niewierzący i wierzący. Pośpiech jest udziałem wszystkich bez wyjątku. Ludzie, pędząc w wirze codziennych obowiązków, nie mają czasu na zasadnicze sprawy – jak odpoczynek, społeczność z innymi, a nawet z własną rodziną. Co dopiero mówić o chwilach refleksji nad głębszymi sprawami, dotyczącymi spraw duchowych, takich jak zbawienie, cel życia, wieczność.

Nietrudno się domyślić, komu taki stan rzeczy jest na rękę. Powszechny brak czasu jest sprzymierzeńcem szatana. Stąd jego wysiłki w tym kierunku, by jak najwięcej czasu ukraść: ciekawe programy telewizyjne, książki, które czyta się jednym tchem, bogata wideoteka, która może zabrać całe popołudnie i połowę nocy, internet. Niedawno czytałem wypowiedź jakiejś aktorki, że jej ulubionym sposobem spędzania czasu jest „żeglowanie” po internecie, które często trwa kilkanaście (!) godzin. Myślę, że nie czytała wtedy ostatniego wydania wiadomości lub jakiegoś chrześcijańskiego czasopisma...

Zniechęcenie jest pułapką. Zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w którymś momencie pojawia się w naszym życiu. Nie jest ono wynikiem jakiejś decyzji, nie przychodzi znienacka, ale pojawia się jako efekt długotrwałych porażek w jakiejś dziedzinie naszego życia albo w wyniku poddania w wątpliwość Bożego Słowa lub postępowania. Zaskoczeni i rozczarowani tym, że Boże działanie w naszym życiu nie wygląda tak jak sobie wyobrażaliśmy wpadamy w pułapkę zniechęcenia.

Postanowiłem ograniczyć zakres niniejszego artykułu do tej przestrzeni życia Kościoła, która z racji wieku, jest mi szczególnie bliska - relacji międzypokoleniowych. To właśnie tutaj - być może w większym stopniu, niż gdziekolwiek - rodzi się obecnie wspaniała możliwość urzeczywistniania idei wzajemnej zachęty.

Segregacja wiekowa

Świat dynamicznie przyspieszył. Całkiem niedawno na amerykańskich ulicach pojawiły się pierwsze samochody ze stajni Forda, a w Polsce zaczęto wzywać nieśmiało do elektryfikacji wsi. Dzisiaj trudno uwierzyć, że od tamtego obcego i nieznanego świata dzieli nas ledwie kilka pokoleń. Wielkie ruchy społeczne postawiły sobie za cel wyrównanie wszelkich nierówności i sprowadzenie wszystkiego do sprawiedliwej, demokratycznie ustalonej średniej. Polska wolna jest więc od segregacji rasowych, kulturowych, czy religijnych. Nie siadamy w osobnych przedziałach pociągów, nie stoimy w oddzielnych kolejkach po chleb. Jednak gdzieś wśród zgiełku dostojnych haseł równości, zaczęła powstawać potężna, niewidzialna bariera dzieląca ludzi nie ze względu na rasę, czy status ekonomiczny, lecz... wiek.

Mąż Boży - Nehemiasz, który sprawował funkcję namiestnika i naczelnika powracających z niewoli babilońskiej Judejczyków stosował wobec niektórych dość „oryginalną” metodę zachęcania.

W Ksiedze Nehemiasza w 13 rozdziale czytam y takie słowa:

„Również w owych dniach stwierdziłem, że niektórzy Judejczycy poślubiali kobiety aszdodyckie, ammonickie i moabickie.

Z ich dzieci połowa mówiła po aszdodycku, czy innym językiem tych ludów, lecz nie umieli już mówić po żydowsku.

Więc gromiłem ich i przeklinałem, niektórych z nich biłem, targałem za włosy i zaklinałem na Boga: Nie wydawajcie waszych córek za mąż za ich synów i nie bierzcie ich córek za żony dla waszych synów czy dla siebie.” ( w. 23-25)

Sądzę, że choć metoda „gromienia, przeklinania, bicia, targania za włosy i zaklinania na Boga” mogłaby być co do niektórych ludzi w Zborze wielce pożądana i skuteczna, to raczej nie radziłbym z niej korzystać.

Mamy parę słów napisać o właściwym zachęcaniu.

Sztafeta pokoleń

Ponad dwa tysiące lat temu sam Boży Syn przekazał służbę apostołom w celu kontynuowania przez nich rozpoczętego przez Jezusa dzieła okresu łaski. Budowa Kościoła Pana Jezusa potrzebuje wielu pracowników na różnych odcinkach rozwoju Bożego dzieła i dlatego jest to temat godny tego, aby się nad nim pochylić. Problem braku pracowników na polu służby duchowej zauważył Pan Jezus, stwierdzając: Powiedział więc do swoich uczniów: Żniwo jest obfite, ale jakże mało robotników! Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo (Mat. 9,37-38). Chciałbym w tym miejscu podkreślić wskazany przez Pana Jezusa kierunek poszukiwania nowych pracowników, więc zacytuję go jeszcze raz: proście Pana żniwa. Myśl ta będzie często powracać w niniejszym rozważaniu.

Jest rzeczą naturalną w każdym sprawnie funkcjonującym organizmie w miejsce starszych dojrzałych pracowników wchodzą nowi, młodzi, pełni zapału. Wspaniałym błogosławieństwem dla rodziców jest moment zawarcia przez ich dzieci przymierza z Panem Bogiem poprzez chrzest wodny czy też napełnienie ich Duchem Świętym. Tak samo wspaniałym błogosławieństwem jest, gdy młodzież, pełna bojaźni Bożej, zajmuje miejsce swoich duchowych ojców i kontynuuje duchową służbę.

Należałoby się więc zastanowić: W jaki sposób przygotowywać i powoływać nowych pracowników do budowy Kościoła?

Mądre ojcostwo - Inspirowanie młodego pokolenia do służby w Kościele

Zanim przejdę do mojego i starszego pokolenia, czyli tych co są i powinni być matkami i ojcami w wierze, kilka myśli do młodych.

Nie skupiajcie się tak bardzo na dyplomach, co na dobrych mentorach. Nie żeby dyplom był czymś złym, chyba, że kupiony na poboczu autostrady. Sam dyplom to efekt wiedzy, inteligencji, teorii. Życie wymaga czegoś więcej niż dobrego dyplomu. Podobno umysłowa inteligencja nie idzie w parze z inteligencją emocjonalną. Teoria nie zawsze przeradza się w praktykę.

Wiedza powinna ewoluować w stronę życiowej mądrości. A do tego potrzebujemy dobrych mentorów, matek i ojców, praktyków, ludzi, którzy już tę drogę przed nami przeszli.

... do służby w Domu Bożym.

Chciejmy się nad tym chwilę zastanowić. Na początku powiedzmy o służbach, w które powinien być zaangażowany, bez wyjątku, każdy chrześcijanin.

Każdy człowiek powołany przez Boga do Królestwa Bożego, staje się częścią Kościoła Jezusa Chrystusa. Często używa się tu porównania do małej cegiełki w wielkim budynku. Każdy chrześcijanin, to mała cegiełka. Ten obraz może nasuwać błędne skojarzenie: tak, jak cegiełka tkwi nieruchomo w murze – tak chrześcijanin tkwi nieruchomo w Kościele. Szczęśliwy, że się tu znalazł, siedzi cicho, bez ruchu, bez żadnego działania. Siedzi i czeka, aż Pan Jezus zabierze cały Kościół do Nieba.

Wszystko się zgadza, z tym, że Kościół, o którym mowa, nie jest nieruchomą bryłą lecz żyjącym, duchowym organizmem.

Zachęcanie – to oddziaływanie na kogoś w określony sposób w celu skłonienia go do pożądanego działania czy sposobu zachowania. Nie może to być jednak ani manipulacja ani przymus. Chodzi raczej o taki wpływ na drugiego człowieka pobudzający go do właściwego działania, który zakłada i jest realizowany przy pełnym poszanowaniu jego autonomii.

Nowy Testament postawę zachęcania kogoś do działania najczęściej określa czasownikiem parakaleo, który można tłumaczyć kilkoma słowami. Oznacza on: przywoływać, zapraszać, wzywać lub zachęcać kogoś do czegoś, pobudzać, podsycać, pocieszać, dodawać odwagi, dodawać otuchy, prosić, błagać, krzepić, zagadywać, życzliwie się odzywać.

Widać więc wyraźnie, że działanie tym czasownikiem określane ma szeroki zakres i że przebiega w konkretnej atmosferze. Jest to atmosfera wzmacniania poczucia wartości zachęcanego, budowania go i przyjaznego ukierunkowywania.

Kto jest do tego zdolny?

Niemal każdy człowiek doświadczył przykrego uczucia nieśmiałości. Niektórzy mają z nią poważny problem. Są do tego stopnia nieśmiali, że z trudem funkcjonują na co dzień, nie mówiąc już o rezygnacji z wielu nadarzających się im życiowych okazji. Nieśmiałość zamyka im usta, zatrzymuje w miejscu i ogranicza kontakty. Dziś Dzień Osób Nieśmiałych, więc o tym słów parę.

Chociaż ludzie nieśmiali przeważnie charakteryzują się wysokim poziomem empatii i z natury są mili w kontaktach z innymi ludźmi, to jednak mało kto uznaje nieśmiałość za cechę pozytywną. Trema, drżenie rąk, silne zaczerwienienie na twarzy i szyi – to objawy na tyle przykre, że trudno się z nich cieszyć.

Z problemem nieśmiałości boryka się też wielu chrześcijan. Zwłaszcza, gdy trzeba z kimś porozmawiać o Jezusie. Nie wiedzieć dlaczego, ogrania ich wtedy jakaś dziwna wstydliwość. Czasem jest to obawa przed niezrozumieniem i odrzuceniem, ale częściej w grę wchodzi tu zwykła nieśmiałość i zatrzymuje świadectwo.

Każdy człowiek idący drogą czy też kierujący jakimkolwiek pojazdem jest świadomy tego, jak bardzo jest ważne, aby bez przerwy pilnie patrzeć przed siebie, jeśli chce się na czas właściwie zareagować i uniknąć potknięcia się bądź kolizji z innym użytkownikiem tej samej drogi. W przypadku spoglądania do tyłu bardzo szybko można stworzyć zagrożenie dla siebie oraz innych ludzi. Dlatego należy trzymać się takiej zasady: idąc czy kierując pojazdem, nie patrz za siebie.

Zasada ta dotyczy nie tylko powyżej wymienionych czynności, ale również życia duchowego każdego chrześcijanina. W Biblii znajdujemy bardzo dużo ostrzeżeń, wskazówek oraz pouczeń dotyczących tego, aby idąc drogą życia za Panem Jezusem w żadnym przypadku nie oglądać się, nie patrzeć wstecz, za siebie. Przykładowo w Księdze Przypowieści Salomona znajdujemy cztery bardzo ważne zalecenia: Niech twoje oczy patrzą wprost, a twoje powieki niech będą zwrócone prosto przed siebie! Bacz na tor, po którym ma stąpać twoja noga, i niech będą pewne wszystkie twoje drogi. Nie zbaczaj ani na prawo, ani na lewo, powstrzymuj swoją nogę od złego (Przyp. 4, 25-27).

Jeżeli dokładnie przeanalizujemy te poszczególne zalecenia, to zrozumiemy, ile niebezpieczeństw i kolizji możemy uniknąć w życiu, stosując się do nich każdego dnia i w każdej okoliczności. Szczególnie ważne jest zalecenie dotyczące tego, aby w żadnym przypadku nie zbaczać z drogi życia ani na prawo, ani na lewo, nawet wtedy, gdy pojawią się takie drogi „odjazdowe” – kuszące pięknymi zaproszeniami i reklamami. Pewne jest, że takie drogi zaprowadzą do śmierci.