Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę. Telefonował jakiś człowiek. Nie bardzo rozumiałem, o co chodzi. Dostał numer mojego telefonu od kogoś z Polski. Mówił dziwną mieszaniną polskiego, rosyjskiego i ukraińskiego. Dzwonił z miasta Szachty, położonego jakieś 75 km od Rostowa. W końcu zorientowałem się, że chciałby się ze mną spotkać, najchętniej już następnego dnia. Nie wiedziałem jednak, w jakim celu. Niezbyt chętnie zgodziłem się na spotkanie za dwa dni, w sobotę o godz. 13:00. Chciał, abym wyszedł po niego na dworzec autobusowy. Powiedziałem mu, że nie mogę i podałem mój adres.
W sobotę o jedenastej zadzwonił dzwonek do drzwi. Byłem umówiony z jednym ze studentów z mojej małej grupy studium biblijnego. Jednak, gdy otworzyłem drzwi, zobaczyłem za progiem nie studenta, a starszego człowieka.
Chrislam! Chrześcijanie i Muzułmanie – towarzysze wiary, bratnie dusze a teraz także współpracownicy! Tak w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej coraz częściej mówi się o jedności między obydwoma religiami.
Nie tak dawno temu, wielce hołubiony w niektórych środowiskach Rick Warren, założyciel i pastor kalifornijskiego Saddleback Community Church, zwracając się do społeczności islamskiej Ameryki Północnej stwierdził, że muzułmanie i chrześcijanie muszą pracować razem aby przezwyciężyć stereotypy, promować pokój i wolność oraz rozwiązywać globalne problemy. "Zanim uściśniemy waszą dłoń, prosimy o przebaczenie Miłosiernego i całą społeczność muzułmańską na świecie" – powiedział Rick Warren do muzułmanów.
"Nie będziesz miał bogów innych obok mnie" (Ex 20,3)
Jako podstawowe i najważniejsze przykazanie Bóg postawił Izraelowi zakaz posiadania innych bogów. Bóg wiedział bowiem, że Izrael będzie znajdował się wśród pogańskich narodów, oddających cześć mnóstwu bałwanów, od religii egipskiej począwszy.
A. "PANU, BOGU TWEMU KŁANIAĆ SIĘ BĘDZIESZ I TYLKO JEMU SŁUŻYĆ BĘDZIESZ" (Mt 4,10).
Wszechmocny Pan Bóg, Stwórca wszechświata, już na początku historii Bożego objawienia znał cały przebieg historii ludzkości. Wiedział również, że wszystkie narody, a wraz z nimi także Izrael, będą posiadać niezliczone mnóstwo bogów, którym będą oddawać cześć należną jedynie Bogu samemu. Dlatego też Pan Bóg w starotestamentowym objawieniu nie wykluczył istnienia innych bogów, natomiast od swego wybranego narodu wymagał i oczekiwał, aby tylko Jemu służył i pokłon oddawał.
B. POLITEIZM — HENOTEIZM — MONOTEIZM
Śledząc dzieje ludzkości od zarania, obserwujemy zjawisko istnienia wielu bogów. To zjawisko religioznawcy nazywają politeizmem. Politeizm (z jęz. greckiego: polis - liczny, i theos - bóg) jest religią uznającą wielobóstwo, wyrażającą istnienie i kult wielu bogów. Odmianą politeizmu jest henoteizm. Henoteizm (z gr. henos - jeden, i theos - bóg) jest szczególną postacią politeizmu (wielobóstwa) polegającą na tym, że przyjmuje się istnienie wielu bogów, ale jednemu z nich przypisuje się pozycję i stanowisko naczelne, i czyni go przedmiotem szczególnego kultu.
„Nie będziesz czynił żadnej rzeźby, ani ładnego obrazu czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemię. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą, a okazuję łaskę do tysiącznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań" (Ex 20,4-6).
W I przykazaniu jest zakaz posiadania bałwanów, w II przykazaniu natomiast jest zawarty zakaz tworzenia i oddawania czci bałwanom.
Podczas, gdy I przykazanie ukazuje kto jest prawdziwym Bogiem, to II mówi, jak należy właściwie służyć prawdziwemu Bogu.
I przykazanie ukazywało podmiot najwyższej czci, II - zajmuje się sposobem jej wyrażenia.
Pan Jezus Chrystus odwołuje się do tego przykazania w czasie pokuszenia:
"Wtedy mu rzekł Jezus: idź precz, szatanie! albowiem napisano: Panu, Bogu twemu pokłon oddawać i jemu samemu służyć będziesz" (Mt 4,10; por. Deut 6,13). Tylko Panu Bogu należy się wszelka cześć i chwała, i uwielbienie.
Z powodu obszernego materiału związanego z tym przykazaniem omówimy jedynie dwa zagadnienia, a mianowicie: formy oddawania czci Bogu i grzechy przeciwko czci oddawanej Bogu.
Są sprawy, zjawiska i wydarzenia, którym warto poświęcać czas, podczas gdy na inne czasu szkoda. Na pewno nie należy żałować czasu na poznawanie Boga i sposobów Jego działania. Wielkie są dzieła Pana, godne badania przez wszystkich, którzy je kochają [Ps 111,2]. Synowie Izraela mieli obowiązek poświęcania czasu na kult Jahwe. Gdy wkroczyli do Kanaanu, natknęli się na przebogatą religijność tamtejszych narodów. Czy Bóg pozwolił im na to, aby okazali zainteresowanie wierzeniom i obrzędom owych ludów? Lecz tak z nimi postąpicie: ołtarze ich zburzycie, pomniki ich potłuczecie, święte ich drzewa wytniecie i ich podobizny rzeźbione w ogniu spalicie. Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego [5Mo 7,5-6].
Tak mówi Pan: Nie wdrażajcie się w zwyczaje narodów, nie lękajcie się znaków niebieskich, chociaż narody się ich lękają! Gdyż bóstwa ludów są marnością. Są dziełem rąk rzemieślnika pracującego dłutem w drzewie, ściętym w lesie, które przyozdabiają srebrem i złotem, umacniają gwoździami i młotami, aby się nie chwiało. Są jak straszak na polu ogórkowym, nie mówią, trzeba je nosić, bo nie mogą chodzić. Nie bójcie się ich, bo nie mogą szkodzić, lecz nie mogą też nic dobrego uczynić [Jr 10,2-5]. Nie godziło się, aby lud Boży marnował czas na poznawanie, opisywanie i dokumentowanie ludycznej religijności.
Nie warto i dzisiaj poświęcać czasu na coś, co ludzie powymyślali sobie o Bogu, pomijając naukę Pisma Świętego. Niechby tylko nie zabrakło nam czasu na poznawanie Pana Jezusa Chrystusa.
Jestem podobny do pelikana na pustyni, jestem jak sowa wśród ruin. Nie śpię i jęczę jak ptak samotny na dachu. Jadam popiół jak chleb a napój mój mieszam ze łzami. To z powodu gniewu Twego, gdyż podniosłeś mnie i strąciłeś. Dni moje są jak cień wydłużone a ja usycham jak trawa.
Na wstępie, słów kilka o znaczeniu wyrażenia: „utrapienie ducha”. Korzystając ze Słownika SJP znajdujemy tam takie wyrazy jak: „kłopoty, troska, udręka, niedola, smutek lub pogrążyć się w smutku. Przyczyną też utrapienia może być cierpienie fizyczne, czy psychiczne”.
Przeżywanie utrapienia ducha jest czasem trudnym i bolesnym. Jest ludzkim czasem, naszego bólu wewnętrznego i osamotnienia. Można tutaj oskarżać Boga, można też mieć żal i zadawać pytanie: „Jaką korzyść ma Pan Bóg z tego, że człowiek staje się niemym i przestaje wołać: «Boże mój, czemuś mnie opuścił». A jeśli nawet zdobędzie się na wołanie, to i tak nie zawsze ono będzie przyjęte.
Gdzieś tam na górze narad, gdzie spotykają się Synowie Boży, zapada decyzja o niejednym z nas, który dojrzał i czasami jest to decyzja: czas skierować na pustynną ścieżkę i dokonać próby sił! Wtedy wszystko staje się inne niż było dotąd. Analogiczny obraz przedstawiający to od początku do końca, mamy w księdze Joba. Przeżywając utrapienie ducha odnosisz wrażenie, że jesteś jak sowa wśród ruin, jak ptak samotny na dachu. Pojawia się żal, że byłeś podniesiony a teraz jesteś strącony i usychasz jak trawa. Oczekujesz odpowiedzi a jej nie ma, może ją otrzymasz, a może i nigdy nie otrzymasz...
Świątynia zawsze kojarzy się z miejscem społeczności, spotkania Boga z człowiekiem, miejscem kultu i duchowych doznań. Taką świątynią dla Adama był ogród Eden, gdzie doświadczał błogosławieństwa w codziennych odwiedzinach swego Boga. Nieposłuszeństwo Adama doprowadziło do utraty tych wspaniałych przeżyć. Został wyrzucony nie tylko z ogrodu Eden, ale utracił też świątynię.
Bóg, kierując się miłością do człowieka, postanowił w swojej wielkiej łasce stworzyć warunki i miejsce społeczności ze sobą. Tym razem to człowiek zgodnie z Bożą wizją miał zbudować i przygotować miejsce społeczności z Bogiem. Tak jak w Edenie nieposłuszeństwo doprowadziło do wygnania, tak teraz posłuszeństwo i ścisłe wykonanie zaleceń było podstawą do zamieszkania Bożej chwały w świątyni.
Dzisiejsza lektura 23. rozdziału Ewangelii Łukasza wywołuje we mnie smutną refleksję. Wprawdzie Jezus był w roku 30. w Jerozolimie w centrum uwagi, lecz mało kogo obchodziło to, co mówił i czego naprawdę oczekiwał od ludzi. Władze polityczne i religijne postępowały z nim po swojemu. Więc Piłat rozstrzygnął, że ma się stać według ich żądania. Kazał wypuścić tego, którego oni zażądali, a który został wtrącony do więzienia za rozruch i zabójstwo, Jezusa zaś zdał na ich wolę [Łk 23,24-25]. Mogli i zrobili z Jezusem, co chcieli.
Ogarnia mnie smutek, ponieważ widzę jak dwadzieścia wieków później, w chrześcijańskim kraju jest dokładnie tak samo. Owszem, Pan Jezus jest na ludzkich ustach i sztandarach. Po mieście chodzą dziwne procesje mające upamiętniać mękę Jezusa. Tradycja narodowa wciąż każe ludziom w tych dniach obracać się wokół spraw wzmiankujących o Jezusie; inscenizacje, specjalna liturgia, utwory muzyczne, filmy i programy telewizyjne, wystrój domów. Niby Jezus jest w centrum uwagi, lecz kto pyta, czego Jezus naprawdę od nas chce?
Pan Jezus Chrystus jest centralną postacią Pisma Świętego. Mówił o Nim Zakon Mojżesza, mówili Prorocy, mówiły Pisma (Łk 24,27.44; J 5,39.46). Wszystkie symbole i obrazy Słowa Bożego wskazywały na Niego (np. Mt 12,38-41; J 1,51; 3,14; 6,31-35; 7,37-39).
W trakcie pierwszej konfrontacji Pana Jezusa Chrystusa z Żydami w czasie oczyszczenia Świątyni (J 2) Pan Jezus powiedział Żydom: Zburzcie tę świątynię, a ja w trzy dni ją odbuduję..., ale On mówił o Świątyni Ciała swego (J 2,19-21).
PRZYBYTEK (Namiot Zgromadzenia)
Jednym z najpiękniejszych obrazów Pana Jezusa Chrystusa jest obraz Przybytku, przenośnego Namiotu Zgromadzenia Izraela z okresu wędrówki (2 M 35-40).
Przybytek ten składał się z trzech części:
Przedsionek
Miejsce Święte
Miejsce Najświętsze
Wszystkie elementy i przedmioty Przybytku wskazywały na Pana Jezusa Chrystusa.
Dla świadomych chrześcijan okres Świąt Wielkanocnych jest wspomnieniem śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zwracana jest uwaga na Jego cierpienie, na znaczenie tej śmierci i wiele innych aspektów tego historycznego oraz niepodważalnego faktu.
Pisząc ten artykuł chcę zwrócić jednak uwagę na zupełnie inny aspekt tego wydarzenia. Sąd nad Jezusem i Jego skazanie nastąpiło w wyniku Jego niezłomnej postawy. To, co głosił i to, co uważał za prawdziwe pozostawało niezmienne. Wydarzenia wielkanocne zaistniały dzięki Jego bezkompromisowej postawie. Owszem, pojawił się moment, gdy rozmawiając z Ojcem zastanawiał się nad innym niż ustalone od początku rozwiązanie, lecz nie była to ze strony Pana Jezusa Chrystusa próba skorzystania z kompromisu.
Wola Ojca była dla Niego, dla Jezusa, Bożego Syna zadaniem o najwyższym priorytecie. To było ogromnym wyzwaniem, by pozostać wiernym wartościom i stanowisku, które zostało określone przez Ojca. Dochowanie tej wierności oznaczało realne narażenie własnego życia. Wielkanoc, obchodzone od setek lat święta są świadectwem niezłomnej, bezkompromisowej postawy, na co jednak łatwo jest nam nie zwracać uwagi.
…zaleźć się w Nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary. Fil 3:9
Czy czasami nie towarzyszyło Ci, Czytelniku, przemożne pragnienie, by uczyć się, uczyć jak najwięcej, aby w życiu popełnić jak najmniej błędów? Mnie często. Błędy, niepowodzenia wydawały się być przekleństwem, oznaką przegranej, zaprzeczeniem tak pożądanego idealnego życia. Czy rzeczywiście? Żyjąc na ziemi jesteśmy na nie skazani – jest to cześć naszej grzesznej natury. Nie jest to kara za grzech, ale jego konsekwencja. Myśląc o błędach przypomina mi się dialog, który powtarzał się dość często:
Biblia przedstawia szereg rodzin. Obraz niektórych z nich jest pozytywny, innych - negatywny. W pewnych rodzinach Bogu okazywano szacunek i cześć, w innych tego zabrakło. Niektóre rodziny miały solidny fundament, inne zadowoliły się tylko ambicją przeżycia.
W domu Abrahama i Sary do życia został przygotowany Izaak. W domu Amrama i Jochebed zostało wychowane rodzeństwo: Mojżesz, Aaron i Miriam. Elkana i Anna mieli przywilej wychowania Samuela. Trudno nam przecenić znaczenie takich rodzin.
Nawet dla naszego Pana, Jezusa Chrystusa, został przygotowany dom. Józef i Maria mieli to szczęście towarzyszyć Jezusowi w rozwoju. Jezus wychowywał się w atmosferze pobożnego domu. Bóg zajmował w tym wychowaniu pierwsze miejsce.
Czym powinien charakteryzować się pobożny dom chrześcijański? Dlaczego taki dom może wywrzeć nie zatarte wrażenie na dziecku? Co trzeba robić, aby mój dom nie był tylko mieszkaniem, gdzie kilka osób żyje obok siebie pod jednym dachem, ale aby tętnił atmosferą nieba?
Niebezpieczeństwo złej, fałszywej nauki tkwi między innymi w tym, że jest ona łudząco podobna do prawdziwej. Prawdziwi chrześcijanie zasadniczo są przed nią zabezpieczeni, ponieważ są napełnieni Duchem Świętym i stale uświęcają swoje życie trwając w duchowym oddzieleniu od świata. To pozwala im na bieżąco badać ducha tego, co do nich dociera. Czy to, co słyszymy, jest z Boga? Czy jest zgodne z duchem ewangelii Chrystusowej?
Pismo Święte poucza, że złe, błędna nauka szerzy się jak zgorzel. Staraj się usilnie o to, abyś mógł stanąć przed Bogiem jako wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy. A pospolitej, pustej mowy unikaj, bo ci, którzy się nią posługują, będą się pogrążali w coraz większą bezbożność, a nauka ich szerzyć się będzie jak zgorzel; do nich należy Hymeneusz i Filetos, którzy z drogi prawdy zboczyli [2Tm 2,15-18]. Jak zgorzel, inaczej gangrena, szerzy się w ludzkim organizmie? Zagadnięty o zgorzel wujek Google daje nam przynajmniej dwie ważne informacje.
Zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę. Telefonował jakiś człowiek. Nie bardzo rozumiałem, o co chodzi. Dostał numer mojego telefonu od kogoś z Polski. Mówił dziwną mieszaniną polskiego, rosyjskiego i ukraińskiego. Dzwonił z miasta Szachty, położonego jakieś 75 km od Rostowa. W końcu zorientowałem się, że chciałby się ze mną spotkać, najchętniej już następnego dnia. Nie wiedziałem jednak, w jakim celu. Niezbyt chętnie zgodziłem się na spotkanie za dwa dni, w sobotę o godz. 13:00. Chciał, abym wyszedł po niego na dworzec autobusowy. Powiedziałem mu, że nie mogę i podałem mój adres. 
Chrislam! Chrześcijanie i Muzułmanie – towarzysze wiary, bratnie dusze a teraz także współpracownicy! Tak w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej coraz częściej mówi się o jedności między obydwoma religiami. 
"Nie będziesz miał bogów innych obok mnie" (Ex 20,3)
Są sprawy, zjawiska i wydarzenia, którym warto poświęcać czas, podczas gdy na inne czasu szkoda. Na pewno nie należy żałować czasu na poznawanie Boga i sposobów Jego działania. Wielkie są dzieła Pana, godne badania przez wszystkich, którzy je kochają [Ps 111,2]. Synowie Izraela mieli obowiązek poświęcania czasu na kult Jahwe. Gdy wkroczyli do Kanaanu, natknęli się na przebogatą religijność tamtejszych narodów. Czy Bóg pozwolił im na to, aby okazali zainteresowanie wierzeniom i obrzędom owych ludów? Lecz tak z nimi postąpicie: ołtarze ich zburzycie, pomniki ich potłuczecie, święte ich drzewa wytniecie i ich podobizny rzeźbione w ogniu spalicie. Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego [5Mo 7,5-6]. 
Zapraszamy do pobrania/wysłuchania wartościowych wykładów pt. 
Modlitwa utrapionego w duchu. (Ps 102:7-12 ) 
Świątynia zawsze kojarzy się z miejscem społeczności, spotkania Boga z człowiekiem, miejscem kultu i duchowych doznań. Taką świątynią dla Adama był ogród Eden, gdzie doświadczał błogosławieństwa w codziennych odwiedzinach swego Boga. Nieposłuszeństwo Adama doprowadziło do utraty tych wspaniałych przeżyć. Został wyrzucony nie tylko z ogrodu Eden, ale utracił też świątynię.
Dzisiejsza lektura 23. rozdziału Ewangelii Łukasza wywołuje we mnie smutną refleksję. Wprawdzie Jezus był w roku 30. w Jerozolimie w centrum uwagi, lecz mało kogo obchodziło to, co mówił i czego naprawdę oczekiwał od ludzi. Władze polityczne i religijne postępowały z nim po swojemu. Więc Piłat rozstrzygnął, że ma się stać według ich żądania. Kazał wypuścić tego, którego oni zażądali, a który został wtrącony do więzienia za rozruch i zabójstwo, Jezusa zaś zdał na ich wolę [Łk 23,24-25]. Mogli i zrobili z Jezusem, co chcieli.