Idę w stronę ciszy i nieznanej przestrzeni. Idę na spotkanie z moim przeznaczeniem, tam, skąd nigdy się nie wraca – nigdy!

Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju. Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się. (…) Bierzesz na zawsze nad nim górę – i odchodzi; zmieniasz jego oblicze – i odprawiasz go. (…) Dopóki ma ciało, odczuwa ból, dopóki jest w nim tchnienie, smuci się (Job. 14, 1–2.20.22; podkr. – Cz.B.).

Nasze ludzkie życie osadzone jest w przestrzeni, w której człowiek szuka sobie domu, chleba, szuka Boga i zmierza ku swemu przeznaczeniu. Jednak nasze domy zbudowane przez nas z czasem pustoszeją i zapadają się, pozostawiając ślad, że kiedyś tu był dom i było życie. Taki smutny widok ukazuje nam możliwość przejścia do innego domu, domu w niebie. W naszym domu na ziemi zwykle rodzi się pragnienie i tęsknota do tego domu wiecznego. Pragnienie kieruje nas ku wyżynom dobra i prowadzi aż do świata niewidzialnego. To pragnienie jest dziedzictwem człowieka i zmierza razem z nim ku wieczności, tam, gdzie jest Dom Ojca naszego. Dlatego ciągle coś domaga się, abyś szedł dalej i dalej, bo tylko tam możesz osiągnąć swój cel i swoje pragnienie, które nosisz w sobie. Tam jest to, za czym tak naprawdę tęsknisz i czego potrzebujesz. Tu, na ziemi, jesteś tułaczem i przechodniem wygnanym z raju swego dzieciństwa, naznaczonym piętnem życia, nie rozumiejącym wielu rzeczy. Nie rozumiejącym swojego przeznaczenia, często pogrążonym w samotnym cierpieniu.

Zmarły leżał rok przed grającym telewizorem. Przez ponad rok zwłoki starszego mężczyzny leżały w jego domu w stanie Nowy Jork, przy włączonym na pełny regulator telewizorze, zanim odkryła je przypadkiem policja. 70-letni mieszkaniec Long Island widziany był przez sąsiadów po raz ostatni w grudniu 2005 roku. Służby wezwane z powodu pękniętej rury odkryły w czwartek jego szczątki w małym stopniu dotknięte rozkładem.

"...Lecz dom sprawiedliwych ostoi się" Prz 12,7

Dom to miejsce pokoju, schronienia, nie tylko przed nieprawością ale od wszelkiego terroru, nawałnic i podziałów. Bóg ustanowił dom, aby był ostoją ludzkiego istnienia.

Czy słyszałeś płacz zagubionego dziecka w rozpaczy wołającego: "ja chcę do domu, do domu..."?

O czym myśli zmęczony pracą ojciec? O tym, aby jak najszybciej znaleźć się w domu. Każdy dorosły zapewne z nostalgią wspomina ciepło swojego rodzinnego domu.

Dom, aby spełniać wyznaczone mu przez Boga zadanie powinien składać się z następujących osób:

  - Chrystusa jako Głowy domu,
  - ojca,
  - matki,
  - dzieci (jeśli Bóg w Swej łasce postanowił je darować).

Tylko wtedy, kiedy Głową domu jest Chrystus, błogosławieństwo spływa i na rodziców i na dzieci. Potwierdzają to liczne życiorysy ludzi, którymi posługiwał się Bóg. Jeżeli Chrystus nie jest najważniejszy w domu, to nic nie będzie się właściwie układać, bo brak będzie Jego błogosławieństwa.

Żadnemu rodzicowi nie jest obca taka sytuacja, w której w sposób stanowczy musiał nakłaniać swoją pociechę do zaprzestania wszelkich działań i udania się na spoczynek. Sen jest naturalnym, fizjologicznym sposobem odpoczywania, wpisanym w nasze ziemskie funkcjonowanie przez samego Stwórcę. Już na samym początku Bóg, oddzielając światło od ciemności i ustalając ramy dnia i nocy (I Mojż. 1,4-5), określił czas działania i czas odpoczynku. Rytm: aktywność, odpoczynek, aktywność, odpoczynek - dotyczy nie tylko funkcjonowania człowieka, ale całego świata przyrody (zwierząt, roślin). Zaburzenie tego rytmu, brak snu, narastający brak odpoczynku powoduje coraz większe zmęczenie, coraz mniejszą wydajność działania, coraz większe wyczerpanie organizmu, zaburzenia fizjologiczne i psychiczne, utratę zdrowia, a nawet życia (np. nerwice, zawały). Po prostu - człowiek nie jest w stanie żyć bez snu i bez odpoczynku.

- ... siedem, osiem, dziewięć - ty! Wystąp! - hitlerowiec wrzasnął na kobietę. Komendant obozu rozkazał, aby co dziesiąta więźniarka została stracona. Miała to być kara za ucieczkę dwóch kobiet poprzedniej nocy.

- Proszę, zmiłuj się nade mną! Mam dziecko - błagała kobieta.

Mary Skotsobaugh stała następna w rzędzie. W swoim sercu usłyszała głos:

- Wystąp do przodu i powiedz, że ty chcesz umrzeć zamiast niej.

- Dlaczego? - odpowiedziała.

Tym razem kilka słów poświęconych sprawie pozytywnego wpływu innych wierzących na nasze życie. Każdy z nas podlega wpływom. Sam także może wpływać na innych. Prawdziwym błogosławieństwem w życiu okazują się ludzie, którzy zadają sobie trud okazywania nam zainteresowania, chronienia przed grożącym złem i stymulowania korzystnych dla nas procesów.

Takie szczęście spotkało kiedyś młodziutkiego króla judzkiego. Joasz miał siedem lat, gdy objął władzę królewską […]. Joasz czynił to, co prawe w oczach Pana, przez całe swoje życie, ponieważ pouczał go kapłan Jehojada  [2Kr 12,1-3]. Ukryty w świątyni Joasz od najmłodszych lat wyrastał pod okiem kapłana Jehojady, co stanowiło tajemnicę dobrej jakości jego życia i sukcesu w panowaniu. A Joasz czynił to, co prawe w oczach Pana, przez całe życie kapłana Jehojady [2Kn 24,2]. Tego wpływu nie zabrakło nawet w sprawach żeniaczki młodego króla. Podobny przywilej towarzystwa człowieka o dobrym wpływie spotkał króla Uzzjasza. Miał on szesnaście lat, gdy objął władzę królewską, a panował w Jeruzalemie pięćdziesiąt dwa lata […]. Szukał on Pana, dopóki żył Zachariasz, który uczył go bojaźni Bożej, a dopóki szukał Pana, Bóg darzył go powodzeniem [2Kn 26,3-5].

Każdy, kto uwierzył w Jezusa Chrystusa może dobrze wpływać na innych. Nie potrzeba do tego  szczególnych uzdolnień ani specjalnego wykształcenia.

Pamiętam jego spojrzenie bardziej niż cokolwiek innego. Było wyzywające. Było prowokujące. Spojrzeniem próbował sprowokować mnie abym zrobił wszystko, by go powstrzymać. Każdy zmysł mojego ciała był w pogotowiu. Mój żołądek drżał. Czułem że serce rozwali mi klatkę piersiową kiedy stanąłem z nim twarzą w twarz - kiedy nasze oczy się spotkały. Zrobiłbym wszystko żeby tego konfliktu uniknąć. Nienawidzę konfliktów - ale już zaistniał. Musiałem coś zrobić.

Inni się przyglądali. Ale co powinienem zrobić?

Niedawno wpadł mi w ręce pewien cytat:

„Ludziom znane są tylko dwa skuteczne sposoby zapomnienia: praca i alkohol, a z tych dwu praca jest bardziej opłacalna.”

Zarówno alkoholizm, jak i niewłaściwe podejście do pracy są szkodliwe. Poszkodowana jest nie tylko osoba uzależniona, ale także jej rodzina. Praca decyduje o bycie a nawet coraz częściej, w obliczu rosnącego bezrobocia, bywa obiektem marzeń.

Chciałbym jednak zwrócić uwagę czytelnika na niebezpieczeństwo pracy, która zniewala i niszczy. Czemukolwiek człowiek daje się związać, tego staje się więźniem. A co może uczynić więzień? Może jedynie ślepo poddać się swojemu gnębicielowi. Praca gnębicielem? Czy nie przesadzam posługując się taką przenośnią? Źle rozumiana praca wcale nie popłaca.

Podczas licznych rozmów z dziećmi i nastolatkami (przy okazji spotkań w szkołach i kościołach) okrywam przerażający obraz niepełnych rodzin. Polska rodzina naprawdę przeżywa kryzys. Rozwody nie są już rzadkością. Nie zamierzam jednak pisać o problemie całkowitego rozpadu rodziny. Chcę byśmy się wspólnie zastanowili nad kwestią niewłaściwego podejścia do pracy, która zamiast być błogosławieństwem, bywa przyczyną wielu problemów. Nie chcę też nawoływać do „lenizmu”, ale rozprawić się z „pracoholizmem.”

Ciemnooka dziewczynka spojrzała na swoją mamę w oczekiwaniu na jej decyzję?

Wcześniej tego ranka milicjanci skrępowali matkę dziewczynki, ich pastora i dwadzieścia sześć innych osób z północnokoreańskiej wioski Goksan i zaprowadzili ich przed wrzaskliwy tłum komunistów.

- Wyprzyjcie się Chrystusa albo umrzecie - jeden ze strażników powiedział rozkazującym tonem pastorowi Kimowi i pozostałym chrześcijanom. - Słowa te zmroziły krew w żyłach dziewczynki. Jak mogą prosić ją, żeby wyparła się Jezusa? W swoim sercu była przecież przekonana, że jest On prawdziwym Bogiem. Wszyscy ze spokojem odmówili.

Potem strażnik krzyknął wprost do dorosłych chrześcijan: - Wyprzyjcie się Chrystusa albo powiesimy wasze dzieci. - Dziewczynka spojrzała na swoją mamę. Chwyciła ją za rękę, wiedząc, jak bardzo mama ją kocha. Mama nachyliła się do niej i z głęboką ufnością i pokojem powiedziała: - Dzisiaj, kochanie, spotkamy się w niebie.

Poruszając ten temat mam świadomość powagi jaka jest wymagana przy rozważaniu tego biblijnego polecenia: Nie będziesz kusił Pana Boga swego. Chciałbym zachęcić do wnikliwej analizy tego tematu, ponieważ z pewnością nikt nie chciałby być tym, który kusi Pana Boga. Zostaliśmy zaproszeni do społeczności z Bogiem, co stwierdził apostoł Jan pisząc: co widzieliśmy i słyszeliśmy, to i wam zwiastujemy, abyście i wy społeczność z nami mieli. A społeczność nasza jest społecznością z Ojcem i z Synem jego, Jezusem Chrystusem (I Jana 1,3).

Sam wyraz kuszenie w języku potocznym kojarzy się nam niemal wyłącznie z nakłanianiem do zła przez kusiciela. Jednak pierwotny, biblijny sens tego słowa oznaczał także poddawanie kogoś próbie. Próba ma wydobyć na światło dzienne to, co ukrywa się w środku a często jest osłonięte maskującymi pozorami. Dzięki próbie nie tyle Bóg dowiaduje się czegoś nowego o nas ale to my sami poznajemy jacy naprawdę jesteśmy. Pismo Święte mówi również o takim kuszeniu, które polega na nakłanianiu człowieka do zła. Sprawcą takiego działania jest kusiciel – szatan a nie jak czasem może się wydawać -  Bóg, który ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi (por. Jak. 1,36).

Zastanawiając się nad definicją pokuszenia miejmy na uwadze jej dwa kierunki działania: nakłanianie do zła i poddawanie kogoś próbie. Z pewnością nikt z nas nie próbuje nakłaniać Pana Boga do popełnienia zła ale pomyślmy czy my sami czasami nie poddajemy Pana Boga próbie (kuszeniu)?

Wypada zadać sobie pytanie: kiedy i w jakich okolicznościach możemy okazać się ludźmi kuszącymi Pana Boga?