W drugim dniu lipcowego objazdu Polski motocyklem wzdłuż jej granic, gdzieś na Podlasiu, natrafiłem na poruszający widok. Ludzkie siedlisko; opuszczone, zniszczone, zarośnięte i całkowicie wymarłe. Budynek mieszkalny, obora, stodoła, szopa, a nawet studnia - wszystko w totalnej ruinie. Obok czegoś takiego nie mogłem przejechać, nie zatrzymując się na chwilę zadumy. Włączyłem wyobraźnię.

Ta wiejska zagroda musiała wyglądać niegdyś bardzo obiecująco. Dom mieszkalny od strony szosy, praktyczny układ wszystkich, potrzebnych w gospodarstwie, budynków i własna woda ze studni. Wspaniałe warunki do życia całej rodziny. W tym domostwie kiedyś kwitło życie. Stałem pośrodku podwórza i wyobrażałem sobie, że widzę dym ulatujący z komina, słyszę bawiące się dzieci, a z budynków inwentarskich dochodzą mnie odgłosy karmionej trzody. Wszystko swego czasu tętniło tu życiem. A teraz? Martwa cisza i przytłaczający widok wstydliwie chowających się w dzikiej zieleni ruin. Całkowite fiasko. Coś złego musiało się tu stać. Jakiś błąd został tu popełniony lub jakieś nieszczęście nawiedziło to miejsce. Wzruszyłem się.