Chciałbym, abyśmy dziś porozmawiali na temat fobii. Podejrzewam bowiem, że w każdym z nas budzą się czasem jakieś lęki i obawy, przeżywamy stany bojaźni, czujemy jakiś dyskomfort, który dotyka naszej duszy. I chyba nie ma człowieka, który by mógł z czystym sumieniem powiedzieć: „Ja tam się niczego nie boję”.

Chyba, że nazywa się „ Stefek burczymucha” ( pamiętacie ten wiersz Marii Konopnickiej?)

O większego trudno zucha,
Jak był Stefek Burczymucha...
- Ja nikogo się nie boję!
Choćby niedźwiedź... to dostoję!

Taki zuch i chwat, ale przestraszył się małej myszki…. No cóż, chyba nie on jeden boi się myszy, pająka, czy jakiegoś innego stworzonka, prawda?

Pamiętam jako mali chłopcy często opowiadaliśmy sobie historyjki o duchach, wampirach, i truposzczakach. Szczytem odwagi byłoby wtedy pójść samemu o północy na cmentarz. Albo spędzić noc w kostnicy, śpiąc sobie w trumnie obok innego zmarłego. Dziś dorośli ludzie takich obaw nie mają , prawda?... no chyba, że się mylę.

Czego się boimy?

Nie umrę, ale będę żył, abym opowiadał sprawy Pańskie. Psalm 118,17

Oto pożądane zapewnienie! Niewątpliwie oparte było na obietnicy, która przeżyta została wewnętrznie w sercu psalmisty, a on uchwycił się jej i uradował się nią. Czy jestem w podobnym położeniu, jak Dawid? Czy jestem uciśniony, ponieważ wróg obchodzi się ze mną okrutnie? Czy naciera na mnie wielkie wojsko, a mało żołnierzy jest po mojej stronie? Czy niewiara chce mnie powalić i umrzeć mam w zwątpieniu, jako zwyciężony i zhańbiony mąż? Czy wrogowie już kopią mi grób?

Cóż z tego? Czy poddam się podszeptom strachu i zaniecham boju, a z tym wszelkiej nadziei? Jestem daleki od tego. Jeszcze życie jest we mnie! „Nie umrę”. Moc powróci i słabość moja odejdzie. „Będę żył”. Pan żyje i ja żyć będę. Usta moje ponownie się otworzą, „opowiadać będę sprawy Pańskie”. Tak jest. Będę też mówił o obecnych cierpieniach; jako o jednym z przykładów, cudów wierności i miłości Pana, Boga mojego. Ci, którzy chętnie wzięliby już miarę na trumnę moją, uczynią lepiej, jeśli poczekają nieco, albowiem „Pokarałci mię Pan srodze, ale mię na śmierć nie podał”. Niechaj będzie chwała Imieniu Jego na wieki! Póki Pan nie zechce, żadne sklepienie grobowe nie zawrze się nade mną.

Jedyna troska szatana w naszych czasach to wstrzymywanie chrześcijan od modlitwy. Nie obawia się on wcale studiów biblijnych bez modlitw, pracy, za którą nie stoją modlitwy, religii bez modlitw. Śmieje się, patrząc na nasze wysiłki, natrząsa się z naszej mądrości, drży zaś, gdy zaczynamy się modlić.  Samuel Chadwick

Częścią wspaniałości Ewangelii jest malutkie "i" kulące się nieśmiało pomiędzy potężnymi słowami chrześcijaństwa - "łaska i prawda"! Ile pociechy i nadziei niesie w sobie ten skromny łącznik, rzucony jak pomost pomiędzy przeciętymi oceanem lądami. Pomyślmy tylko, ile dobrej nowiny ubyłoby z Ewangelii, gdyby przez Chrystusa stała się tylko prawda. Albo tylko łaska. Gdyby nie razem i nie tuż obok siebie.

Czym byłaby prawda bez towarzyszącej jej łaski? Nawet gdyby Chrystus wytłumaczył nam Boga w najdrobniejszych szczegółach, to przecież musiałby wytłumaczyć również człowieka. Czym byłoby owe przerażające spojrzenie w lustro, unaoczniające skalę zepsucia, deformacji i upadku, jeśli nie zaproszeniem do samobójstwa? Czym byłoby spojrzenie w głąb własnego grobu, bez świadomości łaskawej mocy zmartwychwstania? Cóż dałoby zrozumienie wszystkich wspaniałości Bożej chwały i wdychanie zapachu potraw ze stołu wiecznej Radości, jeśli nie przyszłaby wraz z nimi obietnica przyszłej partycypacji? Jakim nieszczęściem byłoby zaproszenie na odbywające się na drugim kontynencie najbardziej prestiżowe wydarzenie w dziejach, gdybym nie miał pieniędzy nie tylko na samolot, nawet nie tylko na taksówkę na lotnisko, ale i na najtańszą koszulę!

 "Niech życie wasze będzie godne ewangelii Chrystusowej, abym czy przyjdę i ujrzę was, czy będę nieobecny, słyszał o was, że stoicie w jednym duchu, jednomyślnie walcząc społem za wiarę ewangelii". (Flp 1:27)

„Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył.” ( Hbr 1:1 )

 "Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło." (Łk 19:10)

"Odporność okrętu może być doświadczana tylko przez huragan, a moc Ewangelii może być w pełni udowodniona tylko przez przeżywanie przez wierzącego płomiennego doświadczenia.
Jeśli Bóg chce istotnie wykazać, że "On daje siły w nocy", to musi najpierw stworzyć noc...." L.B.Cowman

„Lecz za przykładem świętego, który nas powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bom Ja jest święty” ( 1 Piotra 1, 15-16 )

W obecnej dobie mamy pewne zamieszanie odnośnie zrozumienia i istoty bycia świętym.

Dzieci z zespołu „Arka Noego” przekonują nas ,że „ Taki duży, taki mały może świętym być, taki gruby, taki chudy może świętym być, taki ja taki ty, może świętym być”.

Może? Powinien? Kiedyś będzie czy w przyszłości zostanie? Już jest święty? Oto jest pytanie! Co powiedzielibyśmy o człowieku, przeciętnym, zwykłym, nie mówiąc już o człowieku upadłym i grzesznym , gdyby ten z wysoko podniesionym czołem myślał o sobie, i mówił o sobie: jestem święty!

Po trzech latach obecności zboru Centrum Chrześcijańskie NOWE ŻYCIE na Olszynce, w tę niedzielę, 9 października 2016 roku na portalu Trójmiasto.pl ukazał się materiał video wraz z tekstem autorstwa red. Jakuba Gilewicza o dworze olszyńskim i naszej działalności.

Zachęcam do zapoznania się z tą prezentacją Dwór Olszynka, bowiem w naszym środowisku jest powszechnie wiadome, że absolutnie nie bylibyśmy zdolni wykonać w tak krótkim czasie dotychczasowej pracy, gdyby nie towarzyszyło nam Boże błogosławieństwo. Tajemnicą dobrych zmian na Olszynce, po pierwsze jest to, że w naszych sercach mieszka Pan Jezus Chrystus. To Duch Święty inspiruje nas i pobudza do ciężkiej, bezinteresownej pracy. Inaczej nie sądzę, że chciałoby się nam tak trudzić. Każdy z nas mógłby przecież  na sto innych, łatwiejszych sposobów przeżywać swoje dni i w ogóle nie byłoby nas na Olszynce. Dlatego nie nam, a Panu Jezusowi należy się chwała!

Przez post rozumiemy dobrowolne powstrzymywanie się od spożywania każdego pokarmu. Zwykle trwa to dobę, czasem dłużej. W tym czasie, zwłaszcza jeśli trwa to dłużej, wtedy zaleca się picie wody. Czas trwania postu zależy wyłącznie od poszczącego, ponieważ nie każdy organizm ludzki jest jednakowo odporny na głód. Każdy powinien znać swoje możliwości i rozumnie podchodzić do postu. Jeden może ze względu na stan swojego zdrowia zrezygnować z trudem z jednego lub dwóch posiłków, inny bez trudu może pościć kilka dni. Jest jedna podstawowa zasada: - W czasie postu nigdy nie porównuj się z innymi, ponieważ chęć dorównania innym może być w konsekwencji bardzo zła. Nadgorliwość na pewno w tym przypadku będzie szkodliwa, nie przyniesie chwały dla Boga ani pożytku dla poszczącego.