Kończąc ostatnim razem rozważanie kolejnego fragmentu Listu św. Pawła do Rzymian, a była to końcówka 3. rozdziału, razem z tekstem biblijnym zadaliśmy pytanie: „Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę?” I odpowiedzieliśmy: „Przeciwnie, zakon utwierdzamy”. Tak naucza nas Słowo Boże. I chociaż ktoś mógłby wyciągnąć pochopny wniosek, że gdy już jest wiara, to wówczas zakon, prawo Boże objawione w Starym Testamencie, zostaje unieważnione, to nie możemy w taki sposób podchodzić do tej sprawy. Parafraza 31. wersetu brzmi: „Wręcz przeciwnie, uniewinnienie przez Boga czyni z nas nowych ludzi. Ufamy, że Chrystus da nam siłę, pozwalającą przeżyć każdy dzień w sposób godny. Dopiero wtedy, gdy zaufamy Jezusowi, możemy naprawdę, być mu posłuszni, czyli temu zakonowi Pańskiemu”. Tak, jak to faktycznie wynika z Pisma Świętego, Bóg zawsze usprawiedliwiał ludzi na podstawie wiary, a nikt nie został usprawiedliwiony z powodu uczynków.

List świętego Pawła do Rzymian to księga szczególna. Bardzo znacząca, jeśli chodzi o prawidłowe rozumienie Bożego planu zbawienia, czyli tego, w jaki sposób człowiek może dostąpić żywota wiecznego. Aktualnie rozważamy teologiczną stronę sposobu zbawienia.

Jest to dosyć istotne także w polskich realiach, ponieważ ten fragment Słowa Bożego dotyczy sytuacji zupełnie podobnej do tej, w której my żyjemy. Bowiem apostoł Paweł w tych pierwszych rozdziałach Listu do Rzymian prowadzi jakby rozmowę z żydostwem, z religią Mojżeszową, z Żydami, którzy chlubili się wielką tradycją religijną. Podstawą ich chluby było to, że należą oni do narodu wybranego, że znają prawo Boże. Oparli się na tym i twierdzili, że już sama przynależność do judaizmu daje im pewność wszystkich Bożych błogosławieństw i gwarancję tego, że podobają się Bogu.

Tak więc apostoł Paweł podjął z nimi dyskusję. Pokazał im, że nie można się oprzeć na religii, aby osiągnąć żywot wieczny.