Znam kilka Elżbiet i wszystkie są spokojnymi, może rzeczywiście troszkę skrytymi ale bardzo konkretnymi kobietami. Ta Elżbieta, o dziwo, także nie lubiła się obnosić ze swoimi przeżyciami. Była wszakże osobą sprawiedliwą przed Bogiem, postępującą nienagannie według wszystkich przykazań i ustaw Pana [Łk 1,6]. I faktycznie to wystarczy, aby niezależnie od aktualnie doświadczanego losu i ludzkich opinii, spokojnie czekać i liczyć na Boga. Imię Elżbieta, od hebr. eliszeba, znaczy - "Bóg mój przysięgą". Nie znamy szczegółów, ale niewykluczone, że Elżbieta w głębi serca odebrała od Boga zapewnienie o rozwiązaniu jej problemu. I tak się stało! Elżbieta poczęła syna w swoim podeszłym wieku; ta, którą uważano za niepłodną, jest już w szóstym miesiącu! Żadne słowo Boga nie pozostanie bowiem bez spełnienia [Łk 1,36-37].

Zachariasz był kapłanem. Nie młodym już, ale też nie starcem w naszym rozumieniu, bo czynną służbę w świątyni pełniło się do pięćdziesiątego roku życia. Od dwudziestego piątego roku życia i wzwyż przystąpi każdy do pełnienia służby w Namiocie Zgromadzenia. A od pięćdziesiątego roku życia wycofa się z wykonywanej służby i nie będzie już służył. Będzie jednak usługiwał swoim braciom w Namiocie Zgromadzenia przy spełnianiu ich obowiązków służby, lecz samej służby pełnić już nie będzie. Tak postąpisz z Lewitami, co się tyczy ich służby [4Mo 8,24-26]. W każdym razie Zachariasz z Elżbietą nie mieli dzieci i byli w takim wieku, że naturalnie rzecz biorąc, już nie mogli ich mieć. Gdy jednak Bóg mu powiedział, że będą mieli syna, to powinien był Bogu uwierzyć. Niedowiarstwo okupił tym, że - jak zauważyliśmy wczoraj - na dziewięć miesięcy stracił mowę. Otóż zaniemówisz i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, kiedy się to stanie, bo nie uwierzyłeś słowom moim, które się wypełnią w swoim czasie [Łk 1,20].

W sprawę Wcielenia Syna Bożego, mającego się zrealizować w narodzinach Jezusa, Ojciec zaangażował również swoich aniołów. Dzisiaj przyjrzymy się Gabrielowi - jako 'aniołowi specjalnych objawień'.  Według powszechnych wówczas poglądów anioł Gabriel należał do grupy "Aniołów Oblicza", tj. takich, którzy stale przebywają przed obliczem Boga, w odróżnieniu od "Aniołów Usługi" pełniących posłannictwo wśród ludzi. Anioł Gabriel więc, prosto od Boga przyszedł najpierw do kapłana Zachariasza, aby zapowiedzieć mu narodziny syna Jana. Cudowność tej zapowiedzi polegała na tym, że Zachariasz i jego żona Elżbieta byli już sędziwymi - jak na owe czasy - ludźmi, a do tego w sposób naturalny w ogóle nie mogli mieć dzieci. Tutaj anioł napotkał na niedowiarstwo.

Jak zareagował? A odpowiadając anioł rzekł do niego: Jam jest Gabriel, stojący przed Bogiem, i zostałem wysłany, by do ciebie przemówić i zwiastować ci tę dobrą nowinę. Otóż zaniemówisz i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, kiedy się to stanie, bo nie uwierzyłeś słowom moim, które się wypełnią w swoim czasie [Łk 1,19-20].

Powiedzieliśmy wczoraj, że Syn Boży przyszedł na świat wysłany przez Ojca. Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca [Jn 16,28]. Jezus często to podkreślał i bardzo Mu na tym zależało, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś [Jn 17,21] - jak powiedział modląc się do Ojca. Po zakończeniu realizacji całego Planu Zbawienia, Syn odda władzę królewską Bogu Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc [1Ko 15,24].

Dzisiaj skupimy naszą uwagę na osobie Syna Bożego, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej [Flp 2,6-8]. Słowa te dużo mówią o preegzystencji Jezusa Chrystusa. Jasno z nich wynika, że zanim Syn Boży zszedł na ziemię w ludzkiej postaci i jako Jezus z Nazaretu dał się poznać ludziom, jako Bóg istniał od zawsze.

Cała opowieść o Narodzeniu Jezusa Chrystusa zaczyna się w sercu Boga Ojca. Biblia mówi, że Bóg jest miłością [1Jn 4,8]. Nie dlatego więc, że - jak to powiedział ostatnio pewien pastor - Bóg na śmierć zakochał się w człowieku, ale ponieważ Bóg z natury Sam w Sobie jest miłością, powziął zamysł zbawienia ludzi z niewoli grzechu. Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto Weń uwierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny [Jn 3,16]. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że przyjście Syna Bożego na świat wzięło się z miłości Bożej. W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli [1Jn 4,9].