Wszystkim i na różne sposoby w dzisiejszym świecie można próbować wybić się ponad przeciętność i szerzej zaistnieć w społeczeństwie. W środowisku chrześcijańskim do takich celów bywa używany również post. W potocznym odczuciu jest on bowiem w zeświecczonym kościele oznaką poszukiwania głębszej duchowości. Chrześcijanin, który nie pości, łatwo może zostać zaszufladkowany jako cielesny i duchowo powierzchowny.

Tymczasem post nigdy nie powinien stanowić kryterium oceny duchowości człowieka. Mamy w Biblii zapis rozmowy, która może być rozumiana i w ten sposób, że post jest przejawem wręcz jakiegoś kryzysu w społeczności z Bogiem, a nie jej rozkwitu. Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i pytali: Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą? I rzekł im Jezus: Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą [Mt 9,14-15].