Kazanie pt. "Pozwól odejść złości" - wygłoszone 15 stycznia 2015r. w Zborze CHWZ w Zabrzu przez br. Zachariasza Brusiło.

"Pusta scena" - jedna z tych pieśni, w których najważniejsze są słowa. Piękne wykonanie Patrycji Niewolik.

Nigdy ci tego nie wybaczę! Wykrzyczała zapłakana córka do swojego ojca, który właśnie zrobił jej scenę, bo przeczytał zawartość, skrywanego przez nią, osobistego pamiętnika. Co wykrzykują zdradzeni lub porzuceni małżonkowie? Jak się czuje osoba wykorzystana seksualnie? Z jakim bagażem w swoim sercu musi uporać się człowiek, który w dzieciństwie był świadkiem zamordowania swoich rodziców? Co ma pomyśleć rodzic, który właśnie się dowiedział, że jest okłamywany przez swoje dziecko? Co ma powiedzieć ktoś, kto został publicznie ośmieszony przez przyjaciela, albo żona nieustannie poniżana przez swojego męża? Z czym muszą sobie poradzić rodzice, którzy stracili jedyne dziecko w wypadku spowodowanym przez pijanego kierowcę? Co rodzi się w sercu chrześcijanina, na którego temat w kościele, tak zwani „zatroskani”, rozpowszechniają zasłyszane plotki? Jak duchowny ma traktować wiernych, którzy się do niego uśmiechają w kaplicy, ale już podczas niedzielnego obiadu uszczypliwie komentują jego kazanie? Co ma zrobić pracownik, którego szef dał obiecany awans lub podwyżkę komuś innemu? Co ma o ludziach myśleć Bóg, którego przykazania i zasady codziennie i to z premedytacją są łamane?

Studium Biblijne: Chrześcijanin a samobójstwo

I. Słowo Boże wymienia czterech ludzi, którzy popełnili samobójstwo. Byli to:

• Król Saul, który był nieposłuszny Bogu i został przez Niego odrzucony

Akt jego samobójstwa był związany z porażką w bitwie z Filistynami:

„Wtedy rozkazał Saul giermkowi: Wyciągnij swój miecz i przebij mnie, aby ci nie obrzezani nie nadeszli, nie przebili mnie i nie znieważyli. Ale giermek nie chciał tego uczynić, bo bał się bardzo. Wtedy Saul ujął swój miecz i rzucił się na niego” (1 Samuela 31,4 Biblia Poznańska, dalej BP).

Takie akty samobójstwa związane z porażką na wojnie lub z atakiem wrogów, z ręki których samobójcy obawiali się doświadczyć strasznych tortur lub wielkiego poniżenia, są znane od wieków. Wystarczy wspomnieć zbiorowe samobójstwo Żydów oblężonych w twierdzy Masada.

Oczywistą rzeczą jest to, że jest to jeden z ważniejszych biblijnych tematów. W Piśmie Świętym w wielu miejscach czytamy nie tylko o potrzebie wybaczania, ale także o powinności wybaczania. Ta powinność wiąże się z tym jak sam Bóg patrzy na nasze przewinienia.

Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych. (Mt 6;14 -15)

Prawdopodobnie tak dużo pisało się już o przebaczeniu, a także wiele na ten temat mówiło, że trudno coś nowego w tym temacie napisać.

Podjąłem się tego zadania ponieważ chciałbym spojrzeć na ten temat być może z trochę innego punktu widzenia.

 Nieprzebaczenie jest jak picie trucizny z nadzieją, że zatruje się nią osoba, która nas skrzywdziła.

Zagadnienie przebaczenia jest jednym ze sztandarowych tematów. Jego główne założenia są chrześcijanom znane w ogólnym zarysie. Najczęściej kłopoty rozpoczynają się podczas zderzenia teorii z praktyką. Szczególnie gdy sami musimy podjąć decyzję o przebaczeniu. Na potrzeby tego opracowania chciałbym położyć szczególny nacisk na sytuacje, gdy na skutek długotrwałego pielęgnowania zranienia, nieprzebaczenie staje się warownią, której ktoś, pomimo usilnych starań nie potrafi się pozbyć. Ten aspekt tematu przebaczenia jest stosunkowo mało znany.

Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony (1Kor 9, 24-27).

Każdy maratończyk, chcąc ukończyć bieg i zdobyć nagrodę, musi intensywnie trenować, stosować określoną dietę i podporządkowywać się całkowicie zaleceniom trenera.

Analogicznie w życiu duchowym, każdy człowiek, który narodził się na nowo rozpoczyna trudny bieg po wąskiej drodze do wyznaczonej przez Boga mety, którą jest śmierć lub wcześniejsze pochwycenie wraz z kościołem. Aby ten bieg zwycięsko ukończyć chrześcijanin musi się całkowicie podporządkować zaleceniom i nakazom najlepszego „trenera” i „lekarza” – Boga.

Słowa tej pieśni oddają wszystko....

1. Czasem troska i kłopot towarzyszą mi.

Zapominam, że Bóg widzi mnie.

Czasem myślę, że nie ma wyjścia z sytuacji tej.

Ale Bóg swą pomoc zawsze śle.

 
Ref.: On nigdy, nie spóźnia się.

On nie spóźnia się, o tym dobrze wiem.

On wie kiedy pomoc dać.

Więc nie muszę, nie muszę się bać.

Trudno się pisze o przebaczeniu. Nawet pomimo tego, iż jest to jeden z tych zadziwiających terminów, którego nie trzeba szczególnie definiować - podobnie jak nie trzeba definiować bólu z powodu wyrządzonej krzywdy lub też bolesnego rozczarowania cudzym zachowaniem.

Młodszy i starszy, czyli o sztuce przebaczenia

W celu przedstawienia Czytelnikom kilku osobistych refleksji związanych z tematem przebaczenia, odwołam się do klasycznego obrazu, który pomimo upływu wieków nie stracił nic na  wyrazistości. Opowieść ta przenosi nas do spokojnego domostwa, w którym dwóch synów podjęło skrajnie odmienne decyzje. Wybór młodszego oznaczał opustoszały w połowie dom i ojca, który nie mógł odzyskać spokoju ducha. Starszy syn wiernie pracował na ojcowskiej roli, zmagając się codziennie z rozczarowaniem wymalowanym na twarzy taty. Młodszy syn nie zabrał z sobą wyłącznie połowy majątku - miał do tego prawo, uczynił coś znacznie gorszego: bezlitośnie wykradł z rodzinnego gniazda szczęście. Gdybyśmy mogli przejść się na spacer po rozległych korytarzach umysłu starszego syna, który element krajobrazu zwróciłoby naszą uwagę? Myślę, że szereg pęknięć spowodowanych trzęsieniem ziemi po odejściu brata i wyschnięte łąki frustracji z powodu bolesnej niemożności pocieszenia najdroższego taty. Nie potrafił myśleć o swoim bracie inaczej, niż ze starannie maskowaną złością. Czy nie miał racji?

W jednym z filmów opowiadających wydarzenia z II wojny światowej, alianccy jeńcy wojenni zmuszani byli przez Japończyków do różnych poniżających i wyniszczających ich zdrowie robót . Nieludzkie warunki w obozie, tropikalny klimat azjatyckiej dżungli oraz okrutne traktowanie przez japońskich strażników robiły swoje – złość i nienawiść wisiała w powietrzu. W jednej ze scen filmu, podczas nabożeństwa, kapelan poprowadził modlitwę Ojcze nasz... a setki brudnych i wycieńczonych jeńców powtarzało tak dobrze im znany im tekst. Jednak kiedy przyszedł czas na słowa: przebacz nam nasze winy jak i my odpuszczamy naszym winowajcom, na placu apelowym zapadła grobowa cisza... Każdy z tych zniewolonych ludzi, w obliczu Boga, do którego wznosił modlitwę, stanął przed decyzją co dalej uczynić... Oto stanęli przed wyzwaniem by przebaczyć swoim oprawcom... Wiedzieli, że wiara w Jezusa, z którą się utożsamiali miała teraz być poddana testowi... Dlaczego mieli by to zrobić?

Edith Gilling Cherry, urodzona w Anglii, napisała wiele pieśni, które zebrano w dwóch tomach. Pierwszy miał tytuł „Dotkniecie Mistrza” i został opracowany przez wielkiego sługę Bożego, F.B. Meyear'a, a drugi, zatytułowany „Skarby Mistrza”, przez H.C.G. Moule'a. Edith miała niezwykły dar układania pięknych pieśni na chwałę Bogu.

Edith napisała do dziś bardzo popularną pieśń pt. "Odpoczywamy w Tobie".

Pieśń ta została zaśpiewana m.in. przez pięciu misjonarzy, którzy ewangelizowali plemię Auca w Ekwadorze. Zaśpiewali ją wspólnie 8 stycznia 1956 roku, na chwilę przed swoją śmiercią – zostali zamordowani przez Indian.

Elizabeth Elliot, żona Jima – jednego z pięciu zabitych – opisała później tę historię w kilku książkach. W języku polskim ukazały się tytuły: „W cieniu wszechmogącego”, „Przez bramy nieba” i „Dzikus, mój brat”.

Pieśń „Odpoczywamy w Tobie” stała się bardzo popularna i wielokrotnie była ogromną zachętą na zgromadzeniach.

ODPOCZYWAMY W TOBIE (We Rest on thee)

Odpoczywamy w Tobie, nasza Tarczo i nasz Obrońco,
Nie idziemy razem sami w kierunku wroga,
Mocni w Twojej sile, bezpiecznie i delikatnie podtrzymywani w Tobie,
Odpoczywamy w Tobie i w Twoim imieniu idziemy.

Tak, w Twoim imieniu, Wodzu naszego zbawienia!
W tym drogim imieniu, ponad wszystkimi innymi imionami,
Jezus, nasza Sprawiedliwość, nasz pewny Fundament,
Nasz Książę pokoju i nasz Król miłości.

Idziemy w wierze, odczuwamy nasze własne, wielkie słabości,
Potrzebujemy poznawać coraz więcej Twojej łaski co dnia,
Już z naszych serc brzmi pieśń triumfu,
„Odpoczywamy w Tobie i w Twoim imieniu idziemy".

Odpoczywamy w Tobie, nasza Tarczo i nasz Obrońco,
Bitwa należy do Ciebie, Twoja będzie chwała,
Przechodząc przez perłowe bramy nieba,
Zwycięzcy, w Tobie znajdujemy odpoczynek po wieczne dni.

Pod koniec księgi Objawienia Jana czytamy, że tylko zwycięzcy odbiorą niebiańskie dziedzictwo. Jednym z niebezpiecznych wrogów, którego musimy pokonać jest uraza. Jest ona odczuwaniem do kogoś żalu i niechęci, to rozgoryczenie, zadra , a nawet uczucie gniewu lub nienawiści. Powodem urazy mogą być przykre i traumatyczne zdarzenia, np. niewłaściwe słowa wypowiedziane pod naszym adresem, brak docenienia, ośmieszenie, wykorzystanie, zdrada, itp.

W urazie jest coś z perwersji. Jest nam źle, gdy czujemy się urażeni, jednak nie bardzo chcemy się pozbyć tego uczucia. Niekiedy nawet odczuwamy swoistą satysfakcję chowając do kogoś urazę. Wolimy użalać się nad sobą samym i rozpamiętywać doznaną krzywdę niż szukać rozwiązania problemu i pozbyć się zadry. Uraza potrafi zadomowić się w sercu na długie lata czyniąc z nas swoich więźniów. Czasem nawet będąc w podeszłym wieku mamy żal do rodziców o to, że mieli więcej dobrych słów dla brata czy siostry niż dla nas.

Chyba wszyscy znamy uczucie urazy. Jak sobie z nią radzimy? Pouczającym przykładem ukazującym fatalne konsekwencje pielęgnowanej urazy - ale też błogosławieństwa wynikającego ze zwycięstwa nad nią - jest rodzina biblijnego patriarchy Jakuba.

Jakub kochał Boga, ale nie był doskonałym ojcem. W sposób widoczny faworyzował Józefa - jednego z najmłodszych swoich synów. Nierówne traktowanie dzieci przez rodziców rodzi w pozostałym rodzeństwie poczucie odrzucenia i bunt. Tak właśnie się stało w rodzinie Jakuba.