Pewna młoda kobieta przyszła do swojej matki i opowiedziała jej o swym życiu, o tym jak jest jej ciężko. Nie wiedziała, jak sobie poradzić i była bliska rezygnacji; była zmęczona walką i zmaganiami.
Mówiła, że jak tylko jeden problem zostaje rozwiązany, to zaraz pojawia się nowy. Matka zaprowadziła ją do kuchni, napełniła trzy garnki wodą i postawiła na ogniu.
Wkrótce woda zagotowała się. Do pierwszego garnka włożyła marchewki, do drugiego jajka, a do trzeciego ziarna kawy i zostawiła je, aby się gotowały, nic nie mówiąc.

Pamięć, skarb każdego człowieka, podstawa normalnego funkcjonowania. Źródło rejestrujące wiedzę, stwarzające warunki do poznawania i nabywania nowych umiejętności. Współczesna cywilizacja i natłok różnych bardzo skrajnych informacji oraz styl życia ma bardzo negatywny wpływ na ludzką pamięć. Dopiero ten kto zaczyna mieć problemy z pamięcią, uświadamia sobie jak ciężko jest żyć, nie pamiętając podstawowych rzeczy.

Chciałbym poprosić czytelnika aby zadał sobie pytanie: Co jest z moją duchową pamięcią w życiu? Czy na pewno jest wszystko w porządku, czy może zaczyna coś  „szwankować”?

Dlaczego taki temat i takie pytanie? Odpowiedź jest krótka: do zastanowienia się nad tym tematem skłoniła mnie historia narodu Izraelskiego. 

Kiedy dwoje ludzi chce się pobrać, jedno z najważniejszych pytań jakie im wtedy zadaję, brzmi: Czy twój wybranek lub wybranka jest odrodzonym chrześcijaninem? Czy ma trwałą społeczność z Bogiem? Czy jego lub jej oddanie Bogu wynika z własnego wyboru, czy też jest prezentem dla ciebie?

Bóg miał konkretny cel, gdy zabronił chrześcijanom wchodzenia w związki z niewierzącymi. On chce, aby chrześcijańskie małżeństwo było dla świata niepodważalnym świadectwem. Wielu chrześcijan poślubia osoby niewierzące w nadziei, że zmienią się one po ślubie, a potem całymi latami cierpią z powodu rozczarowania.

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania  kazania  pt."Czy miłujesz Chrystusa?" wygłoszonego przez br. Krzysztofa Szatkowskiego.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Gorliwe poszukiwanie w Piśmie Świętym celem odnalezienia podstawowych doktryn nieuchronnie doprowadzi do odnalezienia słowa „przymierze”. Jest to w pewnym sensie klucz do zrozumienia biblijnego objawienia. Doktrynalna wypowiedź „przymierze łaski” nie jest – po prostu – jedną z listy prawd biblijnych, jest to wyrażenie samej istoty wiary Pisma Świętego. Krótko mówiąc, Biblia jest księgą przymierza, a Bóg, który jest tam objawiony, jest Tym, który zbawia grzesznych ludzi i doprowadza ich do ustanowienia stosunków przymierza z Sobą.

Istotnymi elementami każdego przymierza są ludzie, obietnice i warunki, leżące u jego podstaw. Na przykład w umowie małżeńskiej dwoje ludzi wchodzi w uroczysty związek obwarowany obietnicami i podjętymi zobowiązaniami. Istnieje jednak zasadnicza różnica między każdym ludzkim przymierzem a przymierzem, jakie Bóg zawiera ze swoim ludem. W tym pierwszym układające się strony zobowiązują się do wzajemnych świadczeń, podczas gdy w przymierzu zawieranym między Bogiem a ludźmi dawcą jest tylko Bóg. Jest to więc w zasadzie przymierze łaski, w którym Bóg podejmuje inicjatywę, daje obietnice i ustala warunki.

Dwie podstawowe kwestie stają przed nami, gdy rozmyślamy nad znaczeniem Wieczerzy Pańskiej. W jakim sensie Chrystus jest obecny? Jaki cel można dostrzec w obchodzeniu tego obrządku? Na te dwa pytania dawano ubolewania godne odpowiedzi. Obecność Chrystusa lokowano w częściach składowych, tak, że Chrystus jest rzekomo naprawdę obecny w cielesnym kształcie pod postacią chleba i wina. Doktryna o tym, co określane jest w słowach „rzeczywista obecność” jest próbą uznania tego pojęcia, a oprócz tego istnieje idea o istotnej zmianie w częściach składowych, tak, że to, co było faktycznie chlebem i winem, stało się po wypowiedzeniu słów konsekracji w istocie ciałem i krwią Chrystusa. Określenie zastosowane, aby oddać rzekomo zachodzącą zmianę, wyraża słowo „transsubstancjacja”.

Ściśle związane z nauką o tym, że Chrystus jest rzeczywiście obecny w częściach składowych, jest dalsze pojęcie, iż celem Wieczerzy jest przyniesienie ofiary Bogu, aby z jednej strony odwrócić Jego gniew, który jest skierowany przeciwko naszym grzechom, a z drugiej, żeby stała się skutecznym instrumentem uzyskania przychylnej odpowiedzi Boga na nasze modlitwy. Najbardziej rozwiniętym wyrazem tej ofiarniczej interpretacji Wieczerzy Pańskiej jest rzymskokatolicka doktryna o mszy, chociaż jest ona z różnymi modyfikacjami, szeroko przyjęta przez Kościół anglikański, jak też przez niektóre inne wolne Kościoły.

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania  kazania  pt."Ponad cierpienie" wygłoszonego przez br. Henryka Kufelda.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Chrześcijanie to ludzie modlitwy. Ale czy oni zawsze się modlą, kiedy się modlą?
Pewien brat opowiadał takie zdarzenie:

W pewnej wsi mieszkał wierzący staruszek. W jego maleńkiej wiosce była grupa wierzących chrześcijan, do której on należał. Nigdy nie był na nabożeństwie w zborze w mieście i bardzo pragnął tam być chociaż raz.
Pewnego razu domówił się z młodym kaznodzieją, że odwiedzą zbór w mieście i radował się z tego bardzo czekając na ten dzień. Gdy nadszedł ten dzień udali się na stację kolejową. Idąc przez las, kaznodzieja zaproponował, żeby przed podróżą się pomodlić.

Staruszek chętnie się zgodził. Kaznodzieja powiedział:
- Uklęknijmy do modlitwy i ty, bracie, pomódl się pierwszy, a ja potem.

Staruszek z trudem zgiął kolana, a nie mogąc na nich uklęknąć, schylił się, niezgrabnie opierając się o pień drzewa. Zaczął się modlić:

Bóg chce, abyśmy byli dla zgubionych i zmęczonych dusz, jak orzeźwiające źródło dla strudzonego wędrowca. Byśmy byli tacy o każdej porze, niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Czy ktoś przygląda się nam w trakcie nabożeństwa, czy też gdzieś na wakacjach, daleko od domu i towarzystwa ludzi wierzących, wszędzie – jak Jezus – mamy być klarownym źródłem, mogącym poratować usychające z tęsknoty za Bogiem dusze.