Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Czym tak na prawdę jest małżeństwo? Albo inaczej, czy można uznać, że osoby żyjące w tzw. konkubinacie, są również małżeństwem?
Dyskusję nad poprawnością pojęcia, czym jest święty związek małżeński rozpętał prowokacyjny plakat zawierający oświadczenie, że konkubinat jest grzechem, czyli złamaniem przykazania „Nie będziesz cudzołożyć”. Wiele osób reprezentujących różne środowiska społeczne wypowiadają się na ten temat, i jest rzeczą oczywistą, iż te wypowiedzi bardzo się różnią między sobą. Jakie więc zająć stanowisko wobec kwestii konkubinatu, aby być w zgodzie z Biblią? Mnie osobiście interesuje tylko biblijny punkt widzenia, gdyż jestem osobą wierzącą, i uznającą jedyny autorytet, jakim jest właśnie Biblia.
„Myśl pozytywnie, znajdź w każdej sytuacji jej dobre strony” – zalecają psychologowie, potwierdzając biblijne zalecenie: „Zawsze się radujcie!”. Leżąc więc w łóżku, „powalona” wirusową chorobą, starałam się dostosować do tej rady i dostrzec pozytywne aspekty „chorej sytuacji”. „Nareszcie będę mogła (bez wyrzutów sumienia, że marnuję czas) oglądać telewizję i poczytać gazety” - pomyślałam. Zatem przez kilka dni mogłam wpatrywać się w ekran i robić prasówki. Moje wnioski były... nazwijmy je „dające wiele do myślenia”. Jeśli świat, jest odbiciem rzeczywistości, a tak niewątpliwie jest, to nasza rzeczywistość jest... no właśnie...
Zaczęłam od końcówki jakiegoś amerykańskiego filmu. Zbuntowana nastolatka krzyczy w twarz nauczycielowi: „Mam mamę, dwie macochy, tatę i ojczyma. Pięciu rodziców, a ich dojrzałość emocjonalna równa jest dojrzałości emocjonalnej mojego psa”. Nauczyciel wyglądał na równie zszokowanego jak ja. No, powiedzmy, że to Ameryka i nieco inne obyczaje, ale czy na pewno tylko tamtejsze dzieci mają po dwie „mamusie” i trzech „tatusiów”? Później oglądałam film dokumentalny. Poruszona rzadkim schorzeniem bohaterów dopiero pod koniec zorientowałam się, że para, o której sądziłam, że są małżeństwem (mieszkali wspólnie od kilku lat w domku, remontowali go, gotowali, sprzątali) właśnie postanawia wziąć ślub.
Przeprowadzenie lekcji biblijnej „Cudowny Doradca” sprawiło mi dużo radości. Lubię opowiadać historie. Opowiadając, sama po raz kolejny przeżywam daną prawdę, na nowo odkrywam jej głębię, a nierzadko dokonuję nowych odkryć. Szczególnie cieszyłam się, że mogłam przekazać dzieciom to, czego sama nie wiedziałam mając trzynaście lat, a co – wydaje mi się – mogłoby bardzo mi pomóc i sprawić, że w wielu kwestiach inaczej potoczyłoby się moje życie. Moja szkółka odbyła się w piątek...
W niedzielę jednak z opiekunek niespodziewanie zapytała: „Ania, w czwartek jest moja kolej na przeprowadzenie lekcji biblijnej. Nie chciałabyś poprowadzić jej ze mną? Opowiedziałabyś historię i przekazała prawdę biblijną, a ja poprowadziłabym zadania z karty pracy i krzyżówkę, co o tym myślisz?” Lubię opowiadać, więc nie zastanawiając się, od razu się zgodziłam. Intensywny rozkład kolonijnego dnia, sprawił, że dopiero dzień później przypomniałam sobie o tej rozmowie i zdałam sobie sprawę, że nawet nie zapytałam, jaki dokładnie temat mam poprowadzić. Wtedy przyszła mi do głowy myśl, która sprawiła, że czym prędzej pobiegłam do sali, odszukałam cieniutki zeszycik i z bijącym sercem zaczęłam przewracać kartki. Zatrzymałam się na czwartkowym temacie i łzy napłynęły mi do oczu – tak, temat brzmiał: „Immanuel – Bóg z nami”.
Moja cicha, nieśmiała modlitwa, abym mogła poprowadzić również ten temat, została wysłuchana, choć już się pogodziłam z tym, że nie będzie to możliwa i nawet o tej modlitwie zapomniałam. Nadszedł czwartek, a ja wraz z dziećmi mogłam na nowo odkrywać historię, którą ostatnio bardzo przeżywam i która jest szczególnie bliska mojemu sercu…
Siedziałam w chłodnej sali, w której odbywały się kolonijne społeczności (spotkania, podczas których koloniści śpiewali różne piosenki/pieśni i uczyli się biblijnych prawd). Przeglądałam cieniutki zeszyt z tematami lekcji biblijnych. Każdy z opiekunów miał wybrać jeden i przeprowadzić jedną lekcję. Szkółki odbywały się raz dziennie na poobiedniej społeczności. Przeglądałam zeszycik i biłam się z myślami. Dwa tematy był szczególnie mi bliskie i nie wiedziałam, który wybrać…
Na kolonię przyjechałam dzień wcześniej. – Ania, dostaniesz najstarszą grupę dziewczyn – przywitał mnie na stacji kierownik kolonii. Uśmiechnęłam się i w myślach podziękowałam Bogu. Wiedziałam, że właśnie dlatego tutaj jestem. Kiedyś sama przyjeżdżałam w to miejsce jako kolonistka, a dwie ostatnie kolonie szczególnie zapadły mi w pamięć. Jednakże właśnie wtedy – będąc w najstarszej grupie dziewcząt – zaczęło się też wiele moich dziewczęcych problemów i kompleksów, pojawiły się pytania, na które szukałam odpowiedzi wiele lat. Później nie raz wracałam w to miejsce w roli „cioci” – opiekunki. W tym roku, po dwuletniej przerwie, wróciłam znowu z silnym pragnieniem, aby przekazać dzieciom (szczególnie dziewczętom), to wszystko, czego ja nie wiedziałam mając dwanaście, trzynaście lat, a co – patrząc z dzisiejszej perspektywy – bardzo chciałabym wtedy wiedzieć.
„Kochanie, wyprasujesz mi na jutro koszulę?”- poprosił wieczorem mój mąż.
Skrzywiłam się i z niechęcią odparłam: „Ojej, jestem zmęczona, a w ogóle to nie mogłeś mi powiedzieć wcześniej?” Zaraz potem przypomniałam sobie, jak rok czy dwa przed naszym ślubem, kiedy moja koleżanka powiedziała, że nie będzie prasowała mężowi koszul, ja z entuzjazmem odparłam, że ja zawsze będę, ponieważ będzie to wyrazem mojej miłości do męża. Teraz bardzo się zawstydziłam.
Nie chodzi mi zresztą wcale o to, że nie miałam ochoty wyprasować mężowi koszuli. Zmartwiło mnie raczej to, że teraz, po dwóch latach małżeństwa, coraz częściej zdarza mi się w niemiły sposób zwrócić się do mojego męża i już nie zawsze staram się być dla niego miła, tak jak na początku. Z przerażeniem pomyślałam: „Co to będzie za dziesięć czy dwadzieścia lat?”
Dosyć masz, gdy masz łaskę moją – powiedział Bóg do apostoła Pawła.
Możemy uchwycić się tych słów wtedy, gdy odczuwamy brak – zdrowia, zdolności, radości, świętości. Powinniśmy też uchwycić się ich, gdy wydaje się nam, że całkiem nieźle sobie radzimy. Od założenia świata łaska towarzyszyła Bożym zamysłom, osiągając swoją doskonałość w Jezusie Chrystusie, „pełnym łaski i prawdy”.
Jego śmierć i zmartwychwstanie otworzyły drogę do Ojca każdemu, kto uwierzy – niezależnie od ludzkich zasług. Lecz Boża łaska nie kończy się wtedy, gdy zbawi człowieka od jego grzechów i zapewni mu życie wieczne. Ona również uzdalnia go do posłuszeństwa każdego kolejnego dnia. Tylko dzięki Bożej zdolności w nas – łasce – jesteśmy w stanie zaprzeć się samych siebie i żyć w sposób, jaki podoba się Stwórcy. Wszelkie poczucie bezsilności i frustracji z powodu własnych niepowodzeń powinno zostać skonfrontowane z prawdą o tym, że Boża łaska jest jedyną przemieniającą siłą w życiu chrześcijanina.
I choćby nie miał nic oprócz łaski, ma dosyć.
Poniżej przystosowane do śpiewania w języku polskim tłumaczenie piosenki „Grace Unmeasured” wraz z prostymi akordami.
Bogu upodobało się w wyjątkowo trudnych okolicznościach zabrać nasze najmłodsze dziecko. Po złożeniu prochów mojego maleńkiego do mogiły na cmentarzu, wróciłem do domu i poczułem, że powinienem przemówić do zborowników na temat znaczenia cierpień w życiu chrześcijanina.
Znalazłem w Biblii odpowiedni tekst i przygotowałem usługę na najbliższą niedzielę. Jednak zapisując swoje myśli, nie mogłem szczerze przyznać się do ich prawdziwości; uklęknąłem więc i poprosiłem Pana, aby mi pomógł i by przestrogi, które miałem zamiar podać drugim, były rzeczywiście moimi przeżyciami.
Podczas modlitwy nieświadomie otworzyłem oczy i zobaczyłem na ścianie tekst w ramce, podarowany mi przez matkę kilka dni przed wyjazdem na wypoczynek, podczas którego umarł mój syn. Przed odjazdem poleciłem opiekunce, by podczas mojej nieobecności powiesiła go na ścianie mego pokoju. Po powrocie do domu nie zwróciłem na niego uwagi, ale teraz, ocierając łzy spojrzałem i przeczytałem: „Dosyć masz, gdy masz łaskę moją”.
Chociaż ogólnie historia nie należała do moich ulubionych przedmiotów w szkole, to jednak na studiach teologicznych bardzo interesowałem się dziejami kościoła. Chciałem jak najlepiej poznać, jakie zmiany i w jakim czasie doprowadziły chrześcijaństwo do stanu, jaki ogólnie można było obserwować w kościołach historycznych.
Obraz, jaki najczęściej spotykało się w różnych świątyniach, liturgie i wyposażenia budynków kościelnych, w niczym nie nawiązywał do prostoty, jaka uderza ze stron Nowego Testamentu. Czytając opisy pierwszych dziesięcioleci chrześcijaństwa, można powiedzieć z całym przekonaniem, że życie pierwszych chrześcijan toczyło się wokół Osoby Jezusa Chrystusa. Wierzę, że oni na serio uznawali fakt, iż Głową Kościoła jest Pan Jezus. Osobę Ducha Świętego traktowano tak praktycznie, że niecałe dwie dekady od napełniania Jego mocą, zaprotokołowano pierwszą decyzję: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my,...” (Dz.Ap. 15:28). Nawet decyzje administracyjne, jak np, kogo wysłać z misją ewangelizacyjną, podejmowano po wysłuchaniu zdania Ducha Świętego (Dz.Ap. 13:2).
Później nastały czasy, gdy biskupi poczuli się panami kościołów. Stworzyli podział na duchowieństwo i laików, czyli świeckich (?). Sami siebie wynieśli na piedestały władzy, próbując swój standard życia dorównać do możnowładców tego świata. Dlatego coraz częściej, w życiu wspólnot chrześcijańskich, główną rolę zaczęły odgrywać pieniądze i polityka. Utworzono ogólnoświatową stolicę kościoła, przypisując jej sukcesję apostoła Piotra. Naród był jeszcze niewykształcony, a duchowni posiadali wszelką wiedzę, dlatego udawało się wmawiać ludowi, że przepych bazylik i pałaców kardynalskich jest kontynuacją życia Szymona rybaka i Jezusa, syna cieśli.
„Brakuje mi radości. Nie doświadczam Boga. Moje chrześcijaństwo nie jest takie, jakie bym chciał. Chcę wierzyć, ale nie potrafię. Nic się nie zmienia.” – to słowa, które od czasu do czasu słyszę z ust ludzi, przychodzących do kościoła. Częściej zdarza mi się dostrzec je wypisane w ich oczach. A czasem słyszę je we własnych myślach.
Co poszło nie tak? Dlaczego Boże obietnice nie spełniają się w moim życiu? Gdzie radość i wolność, o której mówią inni chrześcijanie? Dlaczego wspaniałe rzeczy, o których słyszę w świadectwach, nie dzieją się w moim życiu? Czy wszyscy wierzący dookoła mnie udają, że są spełnieni, a tak naprawdę doświadczają takie samej frustracji, jak ja? Czy przemienione życie i kontakt z żywym Bogiem to tylko pobożne życzenia? Przecież wierzę w Boga, czytam Biblię, modlę się. Dlaczego On nie odpowiada na moje modlitwy?
Czym tak na prawdę jest małżeństwo? Albo inaczej, czy można uznać, że osoby żyjące w tzw. konkubinacie, są również małżeństwem?
„Myśl pozytywnie, znajdź w każdej sytuacji jej dobre strony” – zalecają psychologowie, potwierdzając biblijne zalecenie: „Zawsze się radujcie!”. Leżąc więc w łóżku, „powalona” wirusową chorobą, starałam się dostosować do tej rady i dostrzec pozytywne aspekty „chorej sytuacji”. „Nareszcie będę mogła (bez wyrzutów sumienia, że marnuję czas) oglądać telewizję i poczytać gazety” - pomyślałam. Zatem przez kilka dni mogłam wpatrywać się w ekran i robić prasówki. Moje wnioski były... nazwijmy je „dające wiele do myślenia”. Jeśli świat, jest odbiciem rzeczywistości, a tak niewątpliwie jest, to nasza rzeczywistość jest... no właśnie...
Dosyć masz, gdy masz łaskę moją – powiedział Bóg do apostoła Pawła. 
Dosyć masz, gdy masz łaskę moją ... (2 Kor. 12, 9)
